บทที่ 176-2 จักรพรรดิผู้เปี่ยมเมตตา

บทที่ 176-2 จักรพรรดิผู้เปี่ยมเมตตา

ชิงเซี่ยยืนอยู่หน้ากระโจมหลวง เห็นร่างของฉู่หลีค่อยๆ หายไปในม่านรัตติกาลอันเข้มข้น สายตาราวกับถูกจับยึดให้อยู่กับที่ โดยมองไปข้างหน้าอย่างดึงดัน ราวกับกำลังจ้องอะไรบ้างอย่าง แต่ก็เหมือนไม่ได้มองอะไรเลย นกสีขาวที่เกาะอยู่บนยอดเสากระพือปีก ขนนกสีขาวสะอาดลอยไปตามลม พลิ้วไหวไปมา แล้วค่อยๆ ร่วงลงสู่กองพื้นฝุ่น

“ไปเถิด” ชิงเซี่ยเงยหน้า ดวงตามองไปยังนกสีขาว พูดขึ้นเบาๆ “พายุในทะเลทรายรุนแรงนัก ไม่เหมาะกับเจ้าหรอก เจ้าไปหาที่อื่นเถิด”