บทที่ 091 ได้พบคนคุ้นเคย

บทที่ 91 ได้พบคนคุ้นเคย

“เจี๋ยหม่าอากู่ ซวี่ต๋าเลี่ยไปเสียตั้งแต่เมื่อวานตอนค่ำแล้ว ท่านตามไม่ทันหรอก” ปันปู้เอ่อร์เรียกเสียงดัง

ฝีเท้าของชิงเซี่ยหยุดอยู่ที่เดิม มือของนางกำจดหมายที่เขียนด้วยลาดมือหวัดๆ เอาไว้ รู้สึกสับสนในใจเหมือนดอกหญ้าที่เติบโตขึ้นท่ามกลางพายุอันบ้าคลั่ง ลมเย็นแห่งแดนเหนือพัดมาบาดผิวหน้าจนรู้สึกเจ็บ ชิงเซี่ยพิงเสาที่ใช้ค้ำกระโจมแล้วค่อยๆ นั่งลง มือที่กำจดหมายอยู่สั่นไหว