บทที่ 072-3 โอบกอด

บทที่ 72-3 โอบกอด

อากาศอันแสนอบอุ่นพัดกระจายไปทั่วทั้งกระโจม นางหย่อนกายนั่งลงบนเตียงนอนหลังใหญ่ที่ตั้งอยู่ชั้นในสุด ไม่ได้คิดถึงเรื่องที่จะหลบหนีอีก แน่นอนว่านางจะต้องหาทางหลบหนีไปในสักวัน แต่ทว่าในเวลานี้ อย่างน้อยก็ในยามนี้ยังไม่ใช่เวลาเหมาะสมที่นางจะจากไป จู่ๆ ความรู้สึกผิดก็หวนกลับมาเล่นงานนางอีกครั้ง นางนั่งอยู่บนตั่งนอนเงียบเชียบไม่กล่าวสิ่งใด