บทที่ 70 บ้าน

ตอนที่ 70 บ้าน

สามวันต่อมา หวังหลินออกมาจากถ้ำเต็มไปด้วยเหงื่อไคล โจวเผิงเดินออกมาตามหลังด้วยแววตามัวหมอง

“โจวเผิง เจ้ากลับไปที่สำนักซวนต้าว จงสังหารทุกคนที่มีอันตรายต่อข้าและปกป้องครอบครัวข้าด้วย” หวังหลินเอ่ยน้ำเสียงเย็นเฉียบ

โจวเผิงพยักหน้าอย่างเคารพพลางเคลื่อนร่างเข้าหาสำนักซวนต้าว

หวังหลินมองโจวเผิงที่จากไป หลังจากนั้นจึงเอ่ยถามขึ้น “ผู้อาวุโสซือถู วิชาหุ่นเชิดนี้จริงๆแล้วไม่จำเป็นต้องใช้ขั้นตอนแรกใช่ไหม?”

ซือถูตกตะลึง “ใครบอก?! มันต้องมีขั้นตอนแรก หากไม่มีเจ้าก็ทำขั้นตอนที่สองไม่ได้”

หลังจากหวังหลินสร้างหุ่นเชิดด้วยตัวเอง เขารู้สึกว่ามีบางสิ่งบางอย่างที่อยากจะพูดแต่กลับถามอย่างอื่นแทน “พั่วหนานจื่อจะมองโจวเผิงออกไหม?”

ซือถูหนานลังเลเล็กน้อยจากนั้นตอบขึ้น “ข้าจะบอกความจริงให้ เมื่อตอนที่เจ้ากำลังสร้างหุ่นเชิด ข้าได้ใส่จิตวิญญาณของข้าลงไปในนั้น ดังนั้นหากเซียนขั้นวิญญาณแรกกำเนิดไม่สังเกตอย่างถี่ถ้วนก็ไม่น่าจะพบอะไรผิดพลาดได้ ด้วยพั่วหนานจื่อที่ใช้เวลาปิดด่านฝึกตนเป็นส่วนใหญ่แล้ว โอกาสที่เขาจะค้นเจอค่อนข้างต่ำมาก”

หวังหลินลังเลชั่วครู่ เขาเคลื่อนไหวและพุ่งตรงไปยังหน้าสู่หมู่บ้านราวกับสายรุ้งทั้งยังเหาะเข้าสู่บ้านตัวเอง

ไม่นานนักเขาก็อยู่ตรงประตูทางเข้าและได้ยินเสียงอันคุ้นเคยดังออกมาจากข้างใน

“เจ้าเด็กน้อย ทุกคนจะเป็นช่างไม้แย่ๆเช่นเจ้าได้อย่างไร? ดูมันสิ...นี่ไม่ได้ครึ่งหนึ่งที่ลูกชายข้าทำได้เลย”

“อาจารย์ ไท้จูเป็นเซียนไปแล้ว ข้าจะเปรียบกับเขาได้เช่นไร? ถ้าข้าได้ครึ่งหนึ่งของเขาข้าคงพอใจแล้ว”

เมื่อหวังหลินได้ยินเช่นนั้นเขาก็ตกตลึง จากนั้นส่งสัมผัสวิญญาณออกไปทันที และยิ้มขึ้น เขาจดจำคนผู้นี้ได้ มันเป็นเพื่อนคู่หูที่ดักฟังพ่อหวังหลินสอนช่างไม้กับหวังหลินอยู่บ่อยๆ

เขาผลักประตูเปิดเข้าไปอย่างเบามือและพูดขึ้นกับร่างสูงอายุในลานบ้าน “พ่อ ไท้จูกลับมาแล้ว”

ร่างสูงอายุคนนั้นสั่นสะท้าน เขาทำอุปกรณ์ในมือหล่นทุนที หันศีรษะกลับมาและเจอกับเด็กหนุ่มอายุราวยี่สิบดูเหมือนกับลูกชายเขาเอามากๆ

“ไท้จู?” พ่อของหวังหลินเบิกตากว้าง น้ำตาไหลหยดออกมาเป็นสาย

หวังหลินเดินเข้าไปกอดพ่อ ปาดน้ำตาบนใบหน้าพ่อตัวเอง หวังหลินถอยกลับมา คุกเข่าลงบนพื้น “ท่านพ่อ ไท้จูไท้จูเป็นลูกชายที่ไม่ดี ข้าไม่ได้กลับมาเยี่ยมท่านห้าปีแล้ว”

“นี่ไท้จูจริงๆ! ภรรยาข้า ออกมาดูสิ! ลูกชายเรากลับมาแล้ว!” ท่านพ่อได้ดึงหวังหลินขึ้น เขามองหวังหลินจนแก้มแทบปริ

พ่อหวังหลินตื่นเต้นดีใจ “ไท้จู เจ้าสูงขึ้นเยอะ เจ้าแทบจะไล่จับพ่อได้แล้ว เจ้าทั้งยังแข็งแรงอีก ดีมากลูกพ่อ!”

ขณะเดียวกัน หญิงสูงอายุนางหนึ่งเดินออกมาจากบ้าน นางมองไปที่หวังหลินด้วยน้ำตานองหน้า

หวังหลินเข้าหาและคุกเข่าก่อนที่หญิงสูงอายุนางนั้นจะเผยใบหน้าโหยหา “ท่านแม่ ไท้จูกลับมาหาท่านแล้ว”

“เจ้า...เจ้าใจร้ายเช่นนี้ได้ยังไง? เจ้าไม่ได้กลับมาเยี่ยมพวกเรามาห้าปี เจ้ายังมีหัวใจอยู่อีกหรือ? ห้าปีที่ผ่านมา พ่อเจ้ากับแม่ได้แต่คิดถึงแต่เจ้า...” พอกำลังพูดอยู่พลันหยุดลงกอดไท้จูและเริ่มจะร้องไห้

พ่อหวังหลินมองไปที่ภรรยา “ลูกของเราเป็นเซียนอมตะ ดังนั้นเขาต้องมุ่งเน้นเรื่องสำคัญอื่น แค่ดูสิ่งที่เจ้ากำลังทำสิ ข้ากำลังจะกลายเป็นตัวตลกในเมืองแล้ว หกน้อย(เด็กที่มาเรียนช่างไม้) เจ้ากลับบ้านได้ อย่ารบกวนข้าสักสองสามวัน ข้าจะเรียกเจ้ากลับมาเมื่อไท้จูกลับไปแล้ว”

หกน้อยยิ้มแย้ม เขารีบตอบสนองอย่างรวดเร็ว หลังจากมองหวังหลินอย่างชื่นชมเขาก็ออกไป

คืนนั้นแม่ของหวังหลินปรุงอาหารมากมาย ทุกจานเป็นอาหารที่หวังหลินชื่นชอบ พวกเขากินและพูดคุยเรื่องราวที่เกิดขึ้นในห้าปีที่ผ่านมา หวังหลินไม่จำเป็นต้องกินของพวกนี้มาหลายปีแล้ว แต่แม่ของหวังหลินก็ปรุงอาหารจนต่อมความหิวเริ่มต่อต้าน

ระหว่างการพูดคุยกัน ครอบครัวหวังหลินได้ถามเรื่องภูเขายักษ์ที่ปรากฏขึ้นบนสำนักเหิงยั่ว หวังหลินลังเลเล็กน้อยและโกหกไปว่าสำนักเหิงยั่วเคลื่อนย้ายออกไปและเขาไม่อาจกลับมาได้บ่อยๆ ครอบครัวเขาไม่ได้ถามลึกเกินไปและได้แต่เพียงบอกให้หวังหลินระวังตัวเองเท่านั้น

ผ่านมาห้าปีได้เกิดเรื่องราวมากมาย เหล่าญาติได้มาเยี่ยมเยียนบ่อยๆ อาสี่เข้ามาช่วยเหลือจนพ่อของหวังหลินกลับมาอยู่ในกองมรดกของครอบครัวอีกครั้ง

พ่อของหวังหลินไม่ได้ทำงานไม้ด้วยตัวเองอีกต่อไปแต่เขารับลูกศิษย์สองสามคนและส่งการค้า

หกน้อยเป็นเด็กที่ฉลาดที่สุดในเหล่าศิษย์ เขาเรียนรู้ได้ประมาณ 6 หรือ 7 ส่วนของวิชางานช่างเรียบร้อยแล้ว

เมื่อหวังหลินได้ยินเช่นนั้นเขายิ้มขึ้นและพูดว่า “ท่านพ่อ ข้าได้เห็นไม้ที่หกน้อยแกะสลักแล้ว มันดูดีมากไม่แย่เหมือนที่ท่านบอกเลย”

พ่อหวังหลินหายใจแรง “มันก็ยังห่วยอยู่ดี! ตอนที่ข้าสอนเจ้าแกะสลัก เจ้าเพียงแค่แปดขวบ และเจ้าก็ทำได้ดีกว่าเขา!”

แม่ไท้จูมองหน้าลูกชายตัวเองและสายตาเต็มไปด้วยความรัก “ใช่แล้ว ไท้จูของเราฉลาดกว่าใครๆเสมอ ขอพูดสักหน่อยเถอะ ไท้จูไม่ได้เป็นเด็กอีกต่อไปแล้ว ห้าปีที่ผ่านมา มีหลายครอบครัวต่างถามไถ่เรื่องแต่งงาน แม่ได้ยินมาว่าพวกเซียนต่างก็สามารถมีครอบครัวได้ เมื่อเจ้ากลับมาแล้ว ตอนที่พักอยู่ที่นี่เจ้าออกไปกับแม่เถอะ ไปพบเจอคนดีดี เราจะตัดสินใจด้วยกันได้”

หวังหลินตกตะลึงและยิ้มขึ้น “ท่านแม่ข้าแก่ขนาดไหนกัน? ไม่ต้องห่วงเรื่องนี้เลย”

แม่หวังหลินกลายเป็นเศร้าซึมทันทีและจ้องไปที่หวังหลิน “เด็กน้อย เด็กอายุรุ่นคราวเดียวกันกับเจ้าในหมู่บ้านต่างมีลูกวิ่งเล่นกันไปหมดแล้ว”

หวังหลินลูบจมูกตัวเอง “ท่านแม่ สร้างครอบครัวเป็นเรื่องใหญ่ รอข้าสักสองสามปี ข้าจะนำสักคนกลับมา แบบนี้จะว่าอย่างไร?”

พ่อของหวังหลินเห็นภรรยาตัวเองอยากจะพูดต่อ พลันกระแอม​ “ภรรยาเอ๋ย ทำไมต้องกังวลเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้? ลูกชายเราเป็นเซียน เจ้าเข้าใจเซียนไหม? แล้วจะมาแต่งกับมนุษย์ธรรมดาได้ยังไง? ไท้จูกำลังพูดว่าเขาจะหาภรรยาที่เป็นเซียนกลับมา เจ้าเข้าใจไหม?”

แม่ของหวังหลินหยุดกึกและพึมพำ “เซียนมันมีดีอะไรเล่า? เซียนออกจากบ้านไปและไม่กลับมาห้าปี ถ้าข้ามีหลานเป็นเซียน หลานข้าอาจจะไม่กลับมาเป็นสิบปีหรือไงเล่า”

หวังหลินยิ้มขึ้น ในขณะที่กำลังจะพูดกลับ แม่ของหวังหลินจ้องมาและพูดขึ้น “ก็ดี ข้าจะฟังที่พ่อเจ้าว่า ข้าเดาว่าสายตาของเจ้ามองหาแต่สิ่งที่สูงกว่าและหญิงสาวในหมู่บ้านก็ไม่เตะตาเจ้า แม่จะรอและดูว่าหญิงสาวแบบไหนที่เจ้าจะนำกลับมา”

เมื่อหวังหลินเห็นแม่ตัวเองเต็มไปด้วยความโกรธ จึงรีบพูดขึ้นทันที “ท่านแม่ อย่าห่วงเลยน่า ลูกชายท่านจะนำหลานกลับมาให้ท่านอย่างแน่นอน”

หลังจากมื้ออาหารค่ำ ครอบครัวของหวังหลินต่างถามคำถามเขาไม่รู้จักจบสิ้นจนเกือบเที่ยงคืน ก่อนที่ทั้งหมดจะหลับไหลอย่างมีความสุข

………………………………….