Chapter 166
บทที่ 166 มีสาวงามปานนี้
หลังจากเข้านครหลวง ซ่งชูอีก็พักผ่อนอยู่ในจวนรับรอง รอสู่อ๋อง “สละเวลา” ให้เข้าเฝ้า
สายฝนยามเย็นตกพรำ
เสียงเครื่องดนตรีซือจู่[footnoteRef:1]กำลังบรรเลงบทเพลงฉู่ในพระตำหนักสู่อ๋อง เสียงเพลงนั้นเพราะพริ้งราวกับมืออ่อนนุ่มของหญิงสาวกำลังสัมผัสส่วนที่อ่อนนุ่มที่สุดในหัวใจ แม้แต่เอวบอบบางของนางรำที่โยกย้ายไปตามเสียงเพลงก็ดูมีเสน่ห์เป็นพิเศษ [1: ซือจู่ วงดนตรีพื้นบ้านที่ประกอบไปด้วยเครื่องดนตรีประเภทไหมและไผ่ (ซอเอ้อร์หู ผีผาและขลุ่ย)]