Chapter 167

บทที่ 167 เทพธิดาในภาพวาดอยู่แห่งใด

“รอยยิ้มของเปาซื่อทำให้บ้านเมืองระส่ำระส่าย เทพธิดาเซียงสุ่ยเหมือนกันตรงไหน ข้ากลับมิเคยได้ยิน” สู่อ๋องดึง

สาวงามที่อยู่ข้างๆ มาไว้ในอ้อมแขน มือลูบไล้บนตัวนางเบาๆ สาวงามหัวเราะออดอ้อนอย่างให้ความร่วมมือ

ซ่งชูอีไม่รีบร้อนที่จะนำภาพวาดออกมา ทว่าชี้นำจินตนาการของเขาก่อน “สาวงามไร้เครื่องสำอางค์ กลิ่นหอมนวลนางคล้ายกล้วยไม้ละม้ายชะมด ครั้นดมไกลๆ ได้กลิ่นเพียงบางเบา ได้กลิ่นเจือจางยามอยู่ใกล้ หากกอดนางไว้ในอ้อมแขน เสาวคนธ์ชวนรื่นรมย์ทั้งกายและใจ นางอนงค์เอวองค์บอบบาง อ่อนโยนทว่าไม่อ่อนแอ ขาหยกเรียวและตรง ผอมเพรียวแต่ไม่แห้งเห็นกระดูก ทั้งสิบนิ้วของนางเรียวยาว สัมผัสราวขนนก ริมฝีปากนวลนางเป็นกระจับ ฟันวาวราวกับเปลือกหอย ดวงตาเหมือนสระน้ำและดวงดาราสุกใส...อาภรณ์ปลิวไสว ด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน ทุกสรรพสิ่งเขินอาย สุริยันจันทราสิ้นแสง”