Chapter 067

บทที่ 67 รวมสวรรค์มนุษย์เป็นหนึ่งเดียว

ซ่งชูอีพลิกเปิดสมุดไผ่ เอ่ยขึ้นสบายๆ “ถูกต้อง เป็นเสือขาวอายุหกเดือน เขาขี่อยู่สามครั้ง สองครั้งถูกสะบัดตกจนเอวเคล็ด ต่อมาเสือขาวก็หนีไป เขาเป็นชายชราปากแข็งบอกว่าตัวเองปล่อยมันกลับเข้าป่า ทว่าทุกคนต่างเห็นว่าเขาร่ำไห้อยู่ในป่าใหญ่หลายต่อหลายครั้ง”

หลงกู่ปู้วั่งอึ้งไปเล็กน้อย คำพูดนี้ฟังดูไร้สาระโดยสิ้นเชิง แต่กลับคล้ายเคยเห็นด้วยตาตัวเอง “อาจารย์พูดจริงหรือ?”