บทที่ 68 ในที่สุดก็สงบลงแล้ว
ซ่งชูอีถอดเสื้อคลุมตัวใหญ่ออก ปัดๆ เกล็ดหิมะบนศีรษะ นั่งลงหน้าโต๊ะ อุ้มลูกหมาป่าหิมะไว้ในมือ
ภายในรถเงียบสงัด สามารถได้ยินเสียงกึกกักๆ ของเกือกม้าและล้อรถจากด้านนอก ซ่งชูอีหยิบสมุดไม้ไผ่ขึ้นมาจากโต๊ะแล้วคลี่เปิด กวาดสายตาลวกๆ รอบหนึ่ง พึมพำกับตัวเอง “อืม ไป๋เริ่น (ดาบขาว) เยี่ยม!”
ซ่งชูอีเงยหน้าขึ้นมา เอ่ยกับหลงกู่ปู้วั่ง “ต่อไปข้าจะเรียกเจ้าขนปุยตัวน้อยนี้ว่าไป๋เริ่น”