บทที่ 196 ล้มไม่เป็นท่ากับเรื่องเล็ก
เจ้าอี่โหลวใบหน้าแดงก่ำภายใต้ความมืดสลัว จับข้อมือของซ่งชูอีแน่น ไม่ให้นางมีความเคลื่อนไหวแม้แต่น้อย
เจ้าอี่โหลวรู้สึกลำบากใจ ทันใดนั้นเป้าก็ถูกอะไรบางอย่างถูไถ
“เจ้า...” เขามีสีหน้าประหลาดใจ เพิ่งรู้สึกว่าสิ่งที่อยู่ตรงนั้นก็คือขาของซ่งชูอี
“จะใช้มือคลำหรือขาคลำมันต่างกันตรงไหน?” ซ่งชูอีหัวเราะฮี่ๆ พูดอย่างไร้ศีลธรรม “ในเมื่อก็ลูบคลำแล้ว เจ้าก็อย่าทำตัวเป็นผู้ชายใสซื่อบริสุทธิ์เลย ยอมๆ ข้าเถิด”