Chapter 145

บทที่ 145 คิดถึงเหลือเกิน

ซ่งชูอีดังตะเกียงน้ำมันแล้วปีนขึ้นเตียงในความมืด ยืดมือดึงผ้านวมผืนบาง

ไม่รู้ว่าเจ้าอี่โหลวเลิกหาห้องนอนอีกห้องตั้งแต่เมื่อไร ทว่าซ่งชูอีก็ไม่ปฏิเสธ การร่วมเตียงเคียงหมอนกลายเป็นเรื่องธรรมชาติมากและราวกับมันเป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว

ภายในความมืดมิดนั้นเงียบสงัดอยู่นาน

ครั้นซ่งชูอีรู้สึกว่าลมหายใจของคนข้างกายแผ่วเบาและยืดยาวสม่ำเสมอก็ลงจากเตียง จุดไฟดวงเล็ก หยิบกล่องบรรจุยาเล็กกล่องเล็กออกมาจากชั้นวางหนังสือ คุกเข่าลงข้างเท้าของเจ้าอี่โหลว เช็ดแผลให้เขาด้วยน้ำยาแล้วพันด้วยผ้าพันแผลอย่างดี