Chapter 170

บทที่ 170 คนละเส้นทางเป้าหมายเดียวกัน

“กองทัพฉู่ไม่มีความเคลื่อนไหวเลย คิดจะรอให้ปาสู่ต่อสู้กันกระมัง” ซ่งชูอีรวบแขนเสื้อ มองออกไปยังราตรีในสายฝนอันมืดมิดผ่านช่องว่างของหน้าต่าง

รอยยิ้มคลุมเครือปรากฏขึ้นบนใบหน้าของจวงจื่อ มิได้พูดในหัวข้อนี้ต่อทว่ากลับเปลี่ยนเรื่อง “ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ข้ารู้สึกถูกชะตากับเจ้ามากทีเดียว”

ซ่งชูอียังมิทันได้ซาบซึ้งก็ได้ยินจวงจื่อกล่าวต่อ “คิดอยากจะโบยสักชุดอย่างน่าประหลาด”