Chapter 038

บทที่ 38 พิษสงอันดับหนึ่งของรัฐเว่ย์

ซ่งชูอีนิ่งไปครู่หนึ่ง การคลุกคลีอยู่ในวงบัณฑิตนั้น พื้นเพสำคัญมาก ทว่านางไม่สามารถพูดออกมาได้ โซ่วเหมยกิ่งนั้น

ราวกับพอจะเข้าใจลัทธิเต๋าอยู่บ้าง ชาตินี้ไม่เหมือนกับชาติก่อน กล่าวออกไปแล้วหากถูกเปิดโปงมิกลายเป็นตัวตลกหรอกหรือ?

“ข้ามีฟ้าดินเป็นอาจารย์” ซ่งชูอีกล่าวเอื่อยๆ

ท่ามกลางลมหิมะ คนกลุ่มหนึ่งอดไม่ได้ที่จะหยุดเดินเพื่อหันมองนางอย่างถี่ถ้วน ก่อนหน้านี้ในห้องโถงไกลเหลือเกิน บัดนี้อยู่ใกล้เพียงคืบก็สามารถเห็นดวงตาสดใสคู่นั้นของนางได้อย่างชัดเจน มันใสหมดจดราวกับสระน้ำที่ไร้คลื่น ไม่มีความคมกริบเหมือนกับเด็กหนุ่มเลยแม้แต่น้อย