บทที่ 182 วัด
เจียงเซี่ยนไม่อยากฉีกหน้าหลี่เชียนต่อหน้าคนนอก ตอนที่นั่งอยู่บนเตียงอรหันต์และปล่อยให้หญิงสองคนนั้นช่วยบิดผมจึงเอ่ยเสียงเบาว่า “พวกเราเพียงแค่ผ่านวัดป่าโอสถ และจู่ๆ ก็อยากเข้ามาดูสักหน่อย จึงล่าช้า ไม่อย่างนั้นก็ถึงบ้านไปตั้งนานแล้ว และก็คงจะไม่เชิญท่านทั้งสองมาช่วยสระผมให้ข้าแล้วเช่นกัน”
หญิงทั้งสองพยักหน้าพลางยิ้มตาหยี เดี๋ยวก็ชมว่าเสื้อผ้าบนตัวเจียงเซี่ยนสวย เดี๋ยวก็ชมว่าปิ่นปักผมของเจียงเซี่ยนประณีตและงดงาม ทว่าก็แค่ไม่ให้บรรยากาศเงียบจนน่าอึดอัดเท่านั้น ไม่ได้ส่งเสียงเอะอะแต่อย่างใด