ภาค2 ตอนที่ 240

บทที่ 240 บอก

แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้น หลี่เชียนก็ไม่อยากเห็นเจียงเซี่ยนอารมณ์เสียอยู่ดี

เขามองไปรอบๆ จึงพบว่าสถานที่ที่พวกเขาอยู่นั้นเปล่าเปลี่ยวมาก ไม่เพียงแต่ไม่ค่อยมีคน ทว่าหากมีคนเข้าออกยืนอยู่ตรงที่เขาก็สามารถมองเห็นได้ทั้งหมด เขาจึงถือโอกาสกอดเจียงเซี่ยนไว้ในอ้อมแขน และตบหลังนางเบาๆ เหมือนปลอบเด็ก พลางกระซิบข้างหูนางว่า “อย่าโมโหเลย! เจ้ามาหาข้า คนอื่นจะอิจฉายังไม่ทันด้วยซ้ำ แล้วจะหักหน้าข้าได้อย่างไร? ส่วนจินเซียวนั้น เขายังมีหน้ามีตามากเท่าเจ้าอย่างนั้นหรือ?”