CHAPTER 2

"We have family dinner tonight. So should go this time." He still have the guts to invite me?

"I can't make it. I have tight schedule lately." Pagdadahilan ko kahit ang totoo ay wala talaga akong balak na sumama.

Matagal bago ulit ito nakapag salita. "Kailan ba ikaw pwede. I'll adjust our family dinner, and also family bonding." Family bonding? Tsk.

"You don't have to, dad. Hindi ko rin alam kung kailan ako pwede."

Rinig ko ang buntong hininga nito. Nung ambang magsasalita na siya ay inunahan ko na. " My manager is already here. I have to go." Hindi pa man sumasagot ay agad ko ng pinatay ang tawag. Its just... I don't want to talk to him right now.

I took a sip on my coffee as trying to relax. If only I'm in my room, I'll probably burry my head on my pillow and scream out as my lungs was about to come out.

What does he mean family? . Am I still part of that family that he build himself?. Did he ever considered my feelings?. Mukha namang hindi eh. Tapos tatawagin nyang pamilya. 'ni hindi niya nga nakamusta si mommy. Hindi man lang ba niya kakamustahin si mommy?. How can he be so cruel to his former wife. Tsk... I really hate him.

"Your lost in your thoughts again." I was startled as I felt something cold on my neck. It didn't long because he put it on my table and sat in front of me.Hindi ko pa nga nauubos ang kape, nagbigay ulit ng panibago. Pag-uwi ko nerbiyosin na ako bata si cloud ang kasama ko.

"Tito is asking kung kailan ka daw uuwi." Ramdam ko ang tiktik nito. Itinuon ko nalang ang atensyon sa kape na nasa harap ko. nung wala akong balak nagsalita ay mahina itong napabuntong hininga.

"When will you stop avoiding tito Vino? Hindi lang si tito yung pinapahirapan mo, pati yang sarili mo. Already 5 years had past. When will you get tired of acting like this?." Hindi ko parin pinansin ang mga sinabi nito. Kahit tingin ay hindi ko siya binigyang pansin. "Stop doing something that you'll regret later Adii."

Tumatak ata ang mga sinabi sakin ni Cloud kanina. Hanggang sa pag-uwi ko ang dala dala ko parin. I signed. When I said I have a tight schedule. I mean it. I have so many gathering to attend too. Mayroon pang dinner celebration na paandar ang mga kaibigan ko. Dapat ay isasabay nila yun sa outing nila sa palawan pero hindi ako makakasama dahil sa may pupuntahan. Nang buksan ko ang messenger ko, sangkatutak na mensahe ang lumabas. Galing yon sa group chat namin, na meron nanaman daw magaganap na outing nanaman at sa Cebu naman.

May nagpop na panibagong message kaya madali ko iyong tiningnan.

Kaelangan sa pang-araw-araw;

Payaya din sana dun sa may strict na manager. Looking for ka-fling ako ngayon.

Nawala ang mga iniisip ko ng mabasa ang mensahe na nanggaling kay kael. By his energetic vibes, parang nadadala narin ako. Wala naman kaseng alam ito kung hindi ang manggago.

Aldrin;

Lalaki yun g*go. Pero hulaan ko magiging love language nyo sa isa't-isa. Sparring HAHAHA.

Malakas akong tumawa sa loob ng kwarto. Masculine pala. Pano nga naman matatanggihan ng patpating si Aldrin. Kahit man ako, hindi rin magrereklamo at susunod ako. Maraming HAHA react dun kaya ginaya ko na din at nag type .

Rochdelle Justine;

Paki-lugar sana ang kalandian oh. Panong sasama kung alam na ang plano mo.

Nung ako na ang nachat ay halos lahat ng member sa group chat ay mga nagseen.

Kaelangan sa pang-araw-araw;

Sana pala pinanindigan mo na pagiging nonchalant mo. Tulog nalang bata. Baka may pag-asa ka pang lumaki.

Tàng inà nito. Ano to Personalan? Sana pala tumahimik nalang ako.

Aldrin;

May tinatago kalang na inggit kay Rojie kaya ka ganyan. Hindi mo kase matanggap na natatalo ka ng charisma n'ya.

Kahit hindi mahaba ang buhok ko ay hinampas ko iyon patalikod, dahil lumabas ang mga minions ko. Pati si Cloud ay parang kabuti na biglang sumulpot.

Cloude na pumapangalawa kay Rojie;

You can't blame us kael. Dumadaloy na talaga sa dugo namin ang pagiging maganda at gwapo. Hindi kita masisisi. Ikaw nalang lumayo at nasasapawan ka namin. Ikaw na mag adjust.

Napaarko nanaman ang kilay ko dahil sa nabasa. Gwapo bagang? Magkakalat nalang ng balita, yung hindi pa makatotohanan.

Aldrin;

Stop spreading false information. In the two of us, alam mong ako ang mas nakakaalam na ampon ka lang.

Umalis ako sa messenger dahil wala rin namang kwenta ang pag-uusapan nila. Asaran lang naman ang mga yan. Lalo na 'yan si kael. Hilig niyan magpa umpisa ng asaran. Asar talo naman.

Naisipan kong buksan ang aking IG. Bumungad agad saakin ang sandamakmak na greetings, fanart at mga bumabati sakin sa pagwakas ng estorya ko. I smile just by looking at there post and make my response.

If I still remembered my young self. He will be so happy for my achievements right now. Parang noon lang ay pinangarap ko na maging isang mahusay na manunulat. Marami akong journal sa library namin. Halos mapuno nayon ng nga likha ko, and my mom was on my back, always supporting me on everything. Kung nandito si mommy ay panigurado na siya ang mangunguna sa signing event na dadaluhan ko, kasama ang kanyang assistant, habang inaabutan ng mga meryenda ang mga nakapila saakin.

Just by remembering those days. My smile faded. Parang gusto ko nalang bumalik dun. I really miss you mommy. This is the reason why I wanted to keep busying myself. So I won't think like this.

Bumuntong hininga ako at pinagpatuloy ang pagsagot sa mga greetings nila. Lahat ng iyon ay sinikap ko sagutin. Mahirap ng may hindi pansinin at sa panahon ngayon, pag nakaligdaan mo lang ay snob kana sa paningin nila.

Mickael Richard Madrejo:

Congrats for finishing this masterpiece babe. Ampunin ko narin si troy. Gagawin kong bl;). With or without your permission, gagawin ko parin. Paki ko sa approval mo?.

Nang makita ang kanyang mensahe, together with his simple fanart. Napahagikhik ako. Desisyon to eh. Oo at oo lang rin ang pagpipiliang sagot. Walang makakapigil dito. Ilalaban niya ng patayan.

Rojie Tolentino:

Oo nalang. may magagawa pa ba ako?. By the way, this art is so pretty. I'll put that on my book after it get published HEHE~

Pag scroll ko ay mga mensahe naman ng iba ko pang kaibigan ang nadatnan ko. Hindi ako friendly, sadyang napasama lang ako sa circle ni cloud na ang alam lang ay gumala at mambulabog. Pag sila ang kasama ko, panigurado na ang budget mo ubos. Pag tinaktak mo wala ng lalabas kahit sentimo.

Marcky Herrera:

Congrats for your successfully finishing this novel hon. keep up your work. Looking for your another work;)

I was overwhelmed to his praise. Para tuloy gusto kona ulit mag post ng panibagong book, mapuri lang ulit niya. I didn't waste the time to make my response.

URROJIE:

Thank you. I'm also looking for your work by the way.

This person was my favorite artist, pumapangalawa lang si Aldrin. He was known artist at a young age. Sa murang edad ay marami na siyang nahakot na mga award. If I'm not wrong, were at the same age. subaybay ko siya mula pagkabata kaya malamang na alam ko.

I felt tired while giving my response. Pano ba naman ang dami. This is my second story that I complete, pero mas madami pa ang greetings na natanggap ko ngayon. Hindj naman ako yung type na basta nalang iniignora ang mga mensahe ng kanyang mambabasa. Because in the first place, I won't be to where I am right now, if it's not for them. Hindi ako magiging isang ganap na manunulat kung walang mambabasa. Wala yun sa husay ng gawa, nasa paraan yun ng pakikipag communication mo sa mambabasa mo. That's the lesson that my mom always tell.

Tumigil muna ako at magpapahinga muna. Bukas ay dadalaw ako kay mama. Mahirap ng walang energy sa harap ni mama. Baka may biglang hangin na bumatok sa akin, pero mauudlot ata. May video call na lumabas sa cellphone ko, at kilala ko kung sino ang promotor.

"Plano nyo?". At hindi nga ako nagkamali at ang g*go kong pinsan ko ang unang bumungad dahil hindi pa sinasagot ng iba.

"Plano? Kayo nalang, sa bahay na ako." Nakapangalumbabang akong nakatingin sa camera habang may iba na naki-join na. Parang hindi kami nag-kita nung nakaraan kung makaaya ah. Nang makita si Phillip ay binati ko ito, he waved his hand as response.

"I don't have any plan on joining, pero nakita ko ang pangalan ni Rojie. Alam kong tinong usapan ito."

" Pakialam ko ba kung hindi kasumali. Hindi ka naman kakulangan." Si Cloud. Sa pag arko ng labi ni Phillip alam kong, kung katabi man niya si Cloud ngayon ay paniguradong nabatukan na niya ito.

"F*ck you ka Cloud. Pagkatapos mo akong pagsawaan ganyan kana?."

Hindi na ako umimik at tinawanan nalang sila. Nasanay nako sa mga gantong biruan nila. Hindi sila sentimental kaya ayos lang sakanila. Maliban nalang talaga kay Diego. Nag join na sila kael at aldrin hanggang sa yung iba ay unti-unti narin nakikisali.

"Hindi ka naman pala gentleman cloud. Igaganti kita Philip wag ka mag-alala!."

Napahawak nalang ako sa noo ko ng sumabat si kael. Pano ba yan, kumpleto nanaman yung chaotic squad. Sasabat pa ba ako?.

"Yes please! Papa kael." Halos lahat ata kami ay naghagalpakan ng tawa dahil sa pagliit ng boses ni aldrin. Pag sila na talaga ang nag gagohan. Audience nalang kami ng mga to.

"Sa liit niyan? Pass. That won't satisfy me kael, ako nalang ang iibabaw para sayo."

Ipinakita ni Kael ang middle finger niya sabay labas ng dila. "Send ko pa sayo eh." I can feel that kael was getting pissed. Ta'mo, siya ang nauna pero siya rin unang magagalit. Napaka asar talo.

Mahaba pa ang naging bangayan nila pero nagpaalam narin ako kalaunan para matulog ng maaga, dahil gusto ko bukas ay na kay mama lang ang attention ko.

Nilapag kona ang telepono sa gilid ng lampshade pero bigla namang may tumawag. Putang ina.

Unknown number?.. Hindi ko ma sinagot dahil baka scam lang, uso kase yun ngayon. Nang tumunog ulit ng dalawang beses ay dun ko na sinagot kahit nag-aalangan. Hindi muna ako umimik at inintay ang kabilang linya.

"Is this Mr. Tolentino?."

"I apologize for calling you so late at night Mr. Tolentino. Our office tomorrow might not be operating."

Pake ko ba kung hindi kayo mag-ooperate bukas?... Ano bang parte ko diyan at kelangan tumawag ng gantong oras? Pag binatukan ako ni mommy bukas. Ang mga ito ang sisisihin ko...

Tinanong ko kung sino at ano ang kelangan at gantong oras pa tumawag. Bawal bang tumawag kahit nasa bahay sila?.. Obligado na sa office? Pangit ng kumpanya nyo..

"We are from the Global corporation. We're inviting you for an interview. We noticed your story as a life inspirating. We we're planning to publish that interview in newspapers. It also can help for your masterpiece to be acknowledged in other countries."

Parang bigla akong nabuhay sa hukay sa narinig. Joke lang pala yung sinabi ko kanina. Ayos lang sakin kahit mag over time s'ya habang kausap ako. Hindi kona iisipin yung malamig na babatok sakin bukas. Okay lang ako.

"It's a pleasure to be invited on your interview. Send me the details and I'll make time for it." Malumanay at malambig kong saad. Walang bahid na kahit anong alinlangan. Para na to sa future ko. Tatanggihan ko pa ba? Pakiantay nalang nung world history. Pumapangalawa na ako kay Shakespeare later.

We bid our goodbyes and the call ended. Mukhang habang tulog ay nakangiti ata ako. I'm lying in bed and trying to sleep even though my excitement wanted to jumped. My little achievement is enough. I didn't expect too much. As long as I did my passion. Mommy was right... When you didn't expect much. Something unexpectable would happen. Lagi yan simasabi ni mommy and appreciate your little achievement. Dahil simbulo yon ng pinaghirapan mo.

I thank god before going towards sleep because of the blessings his giving me. Lahat nang mga magagandang nangyare sa buhay ko dahil sa kanya. Dun naman sa masama. Yung nasa lupa na may gawa non hmp..

Nakatulog na ako matapos ang ilang minuto. Naalala ko pa na napanaginipan ko si mommy kagabi. She's smiling so bright while holding my hand tight. She's telling me something but I can't hear, as if theres a wall that blocking us,ngunit hindi ko na iyon inintindi. What was important the most is I still can be together with mommy. Kahit sa panaginip lang iyon ay masaya na ako.

" Kuya, magkano sa bulaklak?" Dinampot ko ang bucket of tulips at iniwagayway iyon sa nagtitinda. Ito ang paboritong bulaklak ni mommy. Marami kami nito sa garden at iba't-iba pang uri ng mga bulaklak, pero ngayon ay wala na dahil sa ginawang garahian ni dad. Wala naman akong magagawa dahil napapabayaan din. Hindi kase namin hilig kumuha ng kasambahay at kapag talaga puno ang schedule ay tumatawag nalang sila ng helper.

"500 po. Kakapitas lang po niyan kaninang umaga. Mura na po yan, sa kabila ay 650 ang bagong pitas.'' Gusto ko man umangal ay hindi ko na ginawa. Baka pala nakatingin lang si mommy sa paligid ko at nakitang nakipag talo pa ako sa presyo ng bulaklak ay hindi tanggapin.

Humugot ako ng 500 sa walllet at inabot kay kuya na kausap ko kanina. Nung si nanay ang binilhan ko nung nakaraan ay 450 lang naman eh. kupit na siguro niya yung 50. Hindi na naawa sa matanda at nakuha pang kumupit.

Dumiretso na ako sa kung nasaan si mommy. Hindi pa man ako nakakarating ay sinalubong na ako ng malamig na hangin.

I smiled as I pictured my mom welcoming we, open arms and ready to give me a warm hug, as what we used to back then... If only... I could bring that back. I'll do it as how my ability can. But I can't.

"Hey mom. Happy birthday. How are you?" I kneel so I could reach her gravestone and caress it. I removed the old flower that place there and put the flower I brought earlier.

"Have you seen mom? I'm getting better as days goes by. I'm taking it slow, before I totally accept everything." Mariin kong tinitigan ang pangalan niya.

'Amara Rosette DF. Tolentino'

Your name really suits you well mom. Ang ganda mo. Nagmana talaga ako sayo.

Thinking the day she leave to this world. I started to lost everything. We used to be a healthy family back then. I tried to picture those memories, pero parang hindi kona kaya.

Noong makahanap si papa ng panibagong makakatuwang niya sa buhay. His only the one who arose in the light, leaving in the dark ally. Alone.

Naramdaman ko ang malamig na bumalot sa akin. Si mommy yon, hindi ako nagkakamali. I might be left alone, but mommy was the only person who couldn't leave me. She was always there, comforting me, giving me strength when I'm on my weakest. She's been always on my side.

Nung maramdaman ko ang nagbabadyang luha ay agad akong tumingala. Parang nakakabakla kung iiyak ako ngayon. Meron pa namang tao dito. Nang hindi kona maramdaman ay bumalik na ako ng tingin kay mommy. Pumangalumbaba ako na ipinatong sa akong hita.

"Hindi mo ba minumulto si daddy, My?" Kase kung ako yun? Hindi ko talaga sila patutulugin. I'll be in the middle while their doing deeds. Dapat ay nagluluksa siya sa pagkamatay ng asawa niya. Wala siyang karapatang sumaya!!. Mahina akong natawa sa sariling ediya.

Seriously, Rojie? Wala talagang karatang sumaya?

I hate my inner thoughts, na pati ang sarili ko ay kinukwestiyon ko. Epekto na siguro ito sa pag-iisip ko sa aking lalaking bida. Napahilamos ako sa sarili.

"My. Help me about the name of my character. Kahit kaunting idea lang ay ayos na.'' Para akong tangang nagtatanong dito, kahit alam ko na walang sasagot. Pero kapag talaga may bumulong sa akin ay isa lang ang ibig sabihin. Nabaliw na nga ako ng tuluyan.

Luminga-linga ako. siniguro kung wala na ba yung kaninang mga tao. At kung sinuswerte ka nga naman, dahil papalabas na ang natitirang tao. Nang masiguro na nakaalis na sila ay tumayo nako at nagpaalam muna saglit kay mommy.

Hindi naman siguro ito masama. May iba akong kakilalang manunulat. Sa sementeryo din sila kumukuha ng pangalan. Wala ngang originality dahil buong pangalan daw ang kinukuuha niya. At kukuha lang rin naman ako ng ediya sa mga pangalan nila. 'di ko naman nanakawin. Plagiarism kaya yon.

Inumpisahan ko nang basahin ang bawat pangalan sa lapida. Dionicio? too old. How about Mike? So simple. Mark? Too common. Lahat ata ng naging kaklase ko ay may mga Mark . Meron din akong naging kaklase na Mark lang ang pangalan kase undecided child daw siya, hindi kasama sa family plan.

Marami pa kong iba't-ibang pangalan na nakita. Maging ang kaarawan ata ng pagkamatay nila ay namemorya ko na sa utak ko dahil may madalas na magkakapareho. Taon lang ang naiiba

Sa dami ng lapita dito sa Heaven of Rest, wala man lang akong napiling pangalan. Inabot na nga ako ng dapit-hapon pero wala akong mahanap na interesadong pangalan.

As I keep on walking, I saw a whole which means I'm at the boundaries of Heaven of rest. Uuwi nanaman akong sawi. I think I really should stop this story. Hahanapin ko nalang siguro yung list ko at pipili ng ipu-publish.

Bumalik ako kay mommy at umupo duon. Bigong tumingin sa kanyang lapida. Sumalik lang ang paa ko kakalakad kanina my, wala parin akong nakahap. Bumuntong hininga nalang ako at tumingin sa papalubog na araw. So relaxing while watching the sun goes down, habang ang liwanag dito at dumatampi sa mukha ko. So mesmerizing. Kung siguro ay maalam lang ako sa art ay matagal ko na itong naipinta.

Sunod sa paglubog ng araw ang paggalaw rin ng mata ko. Nang mawala ang liwanag niya ay dun naman bumukas ang ilaw sa may pader na mapalit sa gate. Napaarko ay kilay ko. Para saan ang gate na iyon. Libingan din ba iyon? Or a prohibited place?.