บทที่ 379 ปลายฤดูใบไม้ผลิ (ต้น)

ตอนที่ 379 ปลายฤดูใบไม้ผลิ (ต้น)

สืออีเหนียงซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดของสวีลิ่งอี๋ ผ่านไปครู่ใหญ่ก็ยังเรียกสติกลับคืนมาไม่ได้

‘ที่นี่คือจวนหย่งผิงโหว เจ้าเป็นภรรยาของข้า สวีลิ่งอี๋ผู้นี้’

ในหูของนางยังคงก้องไปด้วยคำพูดประโยคนี้

เหตุการณ์มากมายที่เคยถูกละเลยและไม่สนใจ ไม่ว่าจะเป็นผู้คนหรือสิ่งของที่ตนนั้นเลือกที่จะลืม ทุกๆ อย่างค่อยๆ หลั่งไหลออกมาจากห้วงความคิดอย่างช้าๆ