บทที่ 607 งุนงง (กลาง)

ตอนที่ 607 งุนงง(กลาง)

จิ่นเกอได้ฟังดังนั้น ก็รู้สึกว่าเสียงหัวเราะนั้นแฝงไว้ด้วยความดูถูก เลยจ้องทุกคนด้วยสายตายืนกรานพลางพูดว่า “ท่านแม่ของข้าเตะลูกหนังเป็นแล้วจริงๆ นะ!”

เมื่อสืออีเหนียงเห็นว่าจิ่นเกอทำหน้าจริงจังขึ้นมา ก็ยิ้มแล้วรีบพูดกับชีเหนียงว่า “จิ่นเกอเตะลูกหนังเก่งมาก เซินเกอเองก็เรียนรู้จากเขา ในเมื่อจี้เกอเตะลูกหนังไม่เป็น ไม่สู้ให้จิ่นเกอสอนเขา ญาติพี่น้องนานๆ ทีจะได้เจอกัน เล่นไปเล่นมาประเดี๋ยวก็สนิทกันเอง อีกทั้งข้างกายยังมีบ่าวรับใช้และสาวใช้คอยดูแล ไม่มีอะไรเกิดขึ้นแน่นอน”