บทที่ 34 อย่าให้เกิดขึ้นอีก

เฉียวลี่เหยาในที่สุดก็ได้พบกับเล่าเซิงเย่ผู้มีชื่อเสียงว่าจัดการยากคนนี้

จ้ายหยุนเฉิงที่กำลังเล่นบิลเลียดกับอวี๋ซีอยู่ที่โต๊ะบิลเลียด สวมเสื้อเชิ้ตสีดำ ไม่ได้ติดกระดุมสามเม็ดบน เปิดคอเสื้อกว้าง เผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่แน่นและแข็งแรงอย่างเลือนราง

นี่แตกต่างอย่างมากจากคนป่วยที่เฉียวลี่เหยาจินตนาการไว้

เฉียวลี่เหยาคิดว่าเล่าเซิงเย่ผู้มีสุขภาพไม่ค่อยดีคนนี้จะเป็นคนผอมแห้งและอ่อนแอ แต่จากที่เห็นตอนนี้ เขาไม่เห็นว่าร่างกายของเซิงเย่มีปัญหาตรงไหนเลย

เฉียวลี่เหยาไม่กล้าขัดจังหวะ จึงรออยู่ข้างๆ กับอวี่ สือเหมียวสักพัก

รอจนกระทั่งจ้ายหยุนเฉิงและอวี๋ซีเล่นจบเกม เฉียวลี่เหยาจึงยิ้มแย้มเดินเข้าไปหา

"เล่าเซิงเย่" เฉียวลี่เหยาเรียกพร้อมรอยยิ้ม

จ้ายหยุนเฉิงหันมามองเขาแวบหนึ่ง แล้วยิ้มมุมปาก

ทันทีที่สบตากับจ้ายหยุนเฉิง เฉียวลี่เหยาก็รู้สึกตื่นเต้นโดยไม่ได้ตั้งใจ

สายตาคมกริบที่ดูเหมือนจะมองทะลุใจคนแบบนี้ เฉียวลี่เหยาเคยเห็นครั้งสุดท้ายตอนที่พบกับประธานของเทียนซิง กรุ๊ป

และครั้งนั้นเขาก็แค่สบตากับอีกฝ่ายแวบเดียวเท่านั้น ด้วยตำแหน่งของเขา ยังไม่มีโอกาสได้พูดคุยกับประธานของเทียนซิง กรุ๊ป

เฉียวลี่เหยาคว้าโอกาสนี้ไว้ รีบหยิบโสมอายุพันปีที่เขาเตรียมมาอย่างดีออกมา

บรรจุในกล่องผ้าไหมสีแดงสด เปิดออกมาจะเห็นโสมป่าที่มีรากมากมายจัดวางรูปทรงสวยงาม

"นี่คือ..."

"คุณเล่นอะไรเป็น?" จ้ายหยุนเฉิงตัดบทเฉียวลี่เหยา

แถมยังไม่แม้แต่จะมองโสมป่าที่เฉียวลี่เหยาใช้เงินมากมายหามาด้วยซ้ำ

เฉียวลี่เหยาชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วมองไปที่โต๊ะบิลเลียดข้างๆ รีบตอบ "ผมเล่นไม่เก่ง คงสู้เล่าเซิงเย่ไม่ได้แน่ๆ"

"คุณลองเล่นสักเกมกับอวี๋ซี" จ้ายหยุนเฉิงยื่นไม้คิวให้เฉียวลี่เหยาโดยตรง

เฉียวลี่เหยารู้สึกงงๆ ไม่เข้าใจความหมายของจ้ายหยุนเฉิง

หลังจากลังเลอยู่สักพักก็รับไม้คิวมา

จากนั้นเฉียวลี่เหยาก็เห็นจ้ายหยุนเฉิงเดินไปนั่งลงที่โซฟาข้างๆ

เฉียวลี่เหยามองดูอวี๋ซีที่กำลังจะเริ่มเล่นแล้ว ก็จำใจต้องลงสนามเล่นกับอวี๋ซีในเกมนี้

อวี่ สือเหมียวเดินไปข้างๆ จ้ายหยุนเฉิง แล้วถามเบาๆ ว่า "เล่าเซิงเย่ไม่พอใจหรือครับ?"

"อะไรนะ" จ้ายหยุนเฉิงเอ่ยปาก เสียงทุ้มน่าฟัง

เขายิ้มบางๆ ที่มุมปาก ดูเหมือนยิ้มแต่ไม่ใช่ยิ้ม สายตาคมกริบ ทั้งดูเจ้าเล่ห์และมีเลศนัย

อวี่ สือเหมียวใจหายวาบ รู้ว่าเล่าเซิงเย่ตั้งใจให้เขาพูดเอง

"เรื่องที่ผมพาประธานเฉียวมาพบท่านน่ะครับ"

มือขวาของจ้ายหยุนเฉิงเคาะที่ที่วางแขนของโซฟาเบาๆ เป็นจังหวะ ผ่านไปพักใหญ่ก็เอ่ยประโยคหนึ่งออกมาเบาๆ

"ครั้งหน้าอย่าทำอีก"

"ครับ ทราบแล้ว" อวี่ สือเหมียวรู้ว่าคราวนี้เขาจำเป็นต้องปฏิเสธผู้มาเยือนทุกคนแล้ว

หลังจบเกมหนึ่ง ก็เปลี่ยนให้อวี่ สือเหมียวไปเล่นกับเฉียวลี่เหยา เฉียวลี่เหยาอยากจะมาคุยกับจ้ายหยุนเฉิง แต่ไม่มีโอกาสเลย

อวี๋ซีเดินมาข้างๆ จ้ายหยุนเฉิง พูดเบาๆ ว่า "เล่าเซิงเย่ ขอบคุณท่านมากนะครับ ผมได้เห็นหน้าตอนที่ไอ้นามสกุลเฉียวนี่เสียท่าเสียทีเสียที! ท่านไม่รู้หรอกว่าตอนที่ผมเรียนมัธยมที่เซิงฮั่วน่ะ ผมเกลียดไอ้หมอนี่แค่ไหน"

หยุดไปครู่หนึ่ง อวี๋ซีก็พูดต่อ "อ้อ ปู่จ้ายสั่งผมเมื่อกี้นี้ให้แนะนำสาวน้อยบริสุทธิ์ให้ท่านรู้จักด้วยนะครับ"

อวี๋ซีไม่กล้าปิดบังจ้ายหยุนเฉิง ปู่จ้ายสั่งให้เขาทำอะไร เขาก็บอกจ้ายหยุนเฉิงตามตรง

ปู่จ้ายอยากให้จ้ายหยุนเฉิงกินเด็กก็ไม่ใช่เรื่องวันสองวันแล้ว

ส่วนที่เน้นว่าต้องเป็นสาวน้อยบริสุทธิ์ คงกลัวว่าถ้าเป็นคนที่ยั่วยวนเกินไปจะทำให้ร่างกายของเล่าเซิงเย่แย่ลง