ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา

บทที่ 31 คนงานคนที่สอง

คนจนบ้าเรียน คนรวยบ้ารบ สำนวนนี้ช่างมีเหตุผลจริงๆ

ในปืนห้ากระบอก ยูเอสพี ราคา 500 ดอลลาร์แคนาดาซึ่งถูกที่สุด ที่แพงที่สุดคือ อินทรีทะเลทราย (Desert Eagle หรือ Magnum) ราคา 2,100 ดอลลาร์แคนาดา อีกทั้งปืน คิวเอสแซด-92 กล็อก 43 และ เอ็ม1911เอ1 รวมกระสุน 500 นัดแล้ว รวมทั้งสิ้นเป็นเงิน 6,000 ดอลลาร์แคนาดา

เออาร์-15 เองราคาไม่แพง เพียง 2,000 ดอลลาร์แคนาดา แต่ว่าฉินสือโอวแต่งกล้องเล็งระยะไกล เครื่องนำวิถีด้วยแสงเลเซอร์ และไฟฉายพกพาเพิ่ม ชุดนี้รวมกระสุนห้าร้อยนัดแล้วก็เป็นเงิน 3,500 เหรียญดอลลาร์แคนาดา

ปืนลูกซองสองกระบอก นี่ก็นับว่าราคาถูกแล้ว ปืนสองกระบอกรวมกับลูกกระสุนแล้วราคาเพียง 3,600 เหรียญดอลลาร์แคนาดา

ทั้งชุดนี้รวมทั้งหมดแล้วราคา 12,500 ดอลลาร์แคนาดา

ฉินสือโอวรูดบัตรเครดิตอย่างมีความสุข

ขณะที่กำลังจะเอากลับไปชื่นชม นีลเซ็นก็เรียกเขาไว้ ถามอย่างเกรงใจว่า “คุณฉินครับ ขอโทษนะครับ ฟาร์มปลาของคุณยังขาดคนช่วยไหม?”

“หมายความว่ายังไง”

“หากว่าขาดคนช่วย ผมหวังว่าคุณจะพิจารณาผม ผมได้รับใช้ในกองกำลังพิเศษฉุกเฉินของแคนาดาเป็นเวลา 6 ปีรวมถึง 4 ปีในฐานะพลซุ่มยิงสามารถให้ความปลอดภัยแก่ฟาร์มปลาของคุณได้ นอกจากนี้ผมเกิดในครอบครัวชาวประมง ดังนั้นเรื่องจับปลาเป็นเรื่องที่ผมถนัด” นีลเซ็นกระตือรือร้นแนะนำตนเอง

ฉินสือโอวถามด้วยความประหลาดใจ “แล้วร้านปืนล่ะจะทำยังไง”

เขารู้สึกว่าร้านปืนนี้น่าจะทำรายได้ได้มากโข เพียงแค่รายการของเขาคนเดียวก็หมื่นกว่าเหรียญแล้ว

นีลเซ็นได้ยินเขากล่าวเช่นนี้ก็หัวเราะออกมา พลางกล่าวว่า “คุณเข้าใจผิดแล้ว คุณฉิน ร้านปืนนี้ไม่ใช่ร้านของผม มันเป็นของรัฐ ผมเป็นแค่ลูกจ้างเท่านั้น”

ฉินสือโอววางปืนลง ถามด้วยความสนใจ “ทำไมถึงอยากเปลี่ยนงานล่ะ?”

นีลเซ็นกล่าวอย่างไม่ได้อวดภูมิว่า “เงินเดือนที่นี่ต่ำจนเกินไป และนอกจากนี้ยังค้าขายไม่ออกเลยด้วย คุณอาจไม่เชื่อหรอก ในเดือนเมษายนนี้ คุณเป็นคนที่ที่สองที่ผมค้าขายด้วย การค้าครั้งก่อนมีเพียงแค่กระสุนห้าสิบนัด"

ฉินสือโอวพิจารณาสักครู่ เขามองร่างกายของนีลเซ็นก็นับว่าแข็งแรงทีเดียว และการพูดจาก็สุภาพ เป็นชายหนุ่มที่ไม่เลวทีเดียว

เวลานี้ ฟาร์มปลาของเขาก็เริ่มทำงานบ้างแล้ว ชาร์คเพียงคนเดียวไม่พอแน่นอน เช่นนี้รับเพิ่มอีกคนก็น่าจะไม่เลว

เขาจึงกล่าวว่า “ได้สิ แต่ว่ามีช่วงทดลองงาน 3 เดือน หลังจากผ่านการทดลองงานแล้ว เงินเดือนประจำสัปดาห์คือ 1,600 เหรียญ ระยะเวลาทดลองงานคือ 80% มีโบนัสแต่ละไตรมาส”

นีลเซ็นรีบพยักหน้ารับ “ได้ครับ ไม่มีปัญหาเลย ขอแค่ผมเขียนใบลาออกยื่นแล้วจึงเริ่มทำงาน ได้ไหมครับ?”

“ตกลง”

ดูไปแล้ว นีลเซ็นอยากจะเปลี่ยนงานจริงๆ วันรุ่งขึ้นเขาก็รีบขี่มอเตอร์ไซค์ฮาร์เล่ย์อันทรงพลังมายังฟาร์มปลา

ฉินสือโอวตกตะลึงว่าเขารีบออกจากงานมาเร็วมาก สุดท้ายนีลเซ็นจึงอธิบายว่า “การลาออกของผมยังไม่ได้รับการพิจารณา แต่ว่าร้านปืนปิดแล้ว ค้าขายไม่ได้ ดังนั้นผมจึงสามารถเริ่มงานได้ก่อน”

“เจ้านายต้องการให้ผมทำอะไรบ้างครับ?” นีลเซ็นถามอย่างจดจ่อ

ฉินสือโอวนำปืนเออาร์-15 ที่เพิ่งซื้อยื่นให้เขา พลางกล่าวว่า “เปลี่ยนปืนนี้ให้เป็นปืนไรเฟิลอัตโนมัติให้ฉันหน่อย”

ชาร์ครู้จักกับนีลเซ็น ทั้งสองเข้ากันได้อย่างรวดเร็ว

ไม่เสียทีที่เป็นพลซุ่มยิงจากกองกำลังที่ยอดเยี่ยมที่สุดของแคนาดา นีลเซ็นใช้เวลาเพียงแค่ครึ่งชั่วโมงเศษๆ ก็เปลี่ยนเออาร์-15 ให้กลายเป็นปืนไรเฟิลอัตโนมัติซึ่งสามารถยิงต่อเนื่องได้แล้ว

ฉินสือโอวใส่ชุดล่าสัตว์ด้วยความตื่นเต้น โดยมียูเอสพีสอดอยู่ที่เอวด้านซ้ายของเขา จากนั้นก็นำเออาร์ -15 วนเข้าป่า 2 รอบ สัมผัสถึงการล่า

กระรอกเสี่ยวหมิงตามมาอยู่ข้างกายของเขา ฉินสือโอวสวมหมวกหญ้าที่ติดใบเมเปิ้ลให้มัน ดูสง่างามราวกับทรราชย์

ที่สนุกก็คือ เมื่อฉินสือโอวไปถึงน้ำตกขนาดเล็กอีกครั้ง ทันใดนั้นลูกหมีก็วิ่งออกมานั่งยองในแอ่งน้ำแล้วจ้องมองมาที่เขาอย่างโง่งม ราวกับว่ามันเป็นลูกสุนัขที่กำลังรอให้เจ้าของมาเลี้ยง

ลูกหมีเล็กเกินไป มันไม่สามารถแม้แต่จะล่า และมันไม่มีความสามารถในการล่าเหยื่อด้วย ถ้าไม่ใช่เพราะก่อนหน้านี้ฉินสือโอวใช้พลังของโพไซดอนปรับปรุงร่างกายของมันแล้วละก็ ตอนนี้มันก็คงแทบจะอดตายไปแล้ว

ป้อนปลา 2 ตัวให้กับลูกหมีแล้ว ฉินสือโอวกลับไปยังฟาร์มปลา เห็นชาร์คพานีลเซ็นไปเหวี่ยงแหจับปลา เขารู้สึกเกรงใจที่จะพักจึงได้ขึ้นไปช่วย

ชาร์คออกเรือหาปลา แขวนแหอวนใหม่ที่ท้ายเรือแล้วลากมันลงไปในมหาสมุทร ฉินสือโอวถามเขาว่ากำลังทำอะไร ชาร์คอธิบายว่านี่เป็นตาข่ายน้ำที่ตากแดด ทำให้แหอวนสามารถปรับตัวให้เข้ากับน้ำทะเลเกลือและอุณหภูมิที่นี่ เพื่อเพิ่มความยืดหยุ่น

เรือหาปลาถูกขับออกไป ในทุกระยะหนึ่ง ชาร์คก็โยนแหอวนที่ชำรุดลงไปในน้ำ

ฉินสือโอวยังไม่ค่อยเข้าใจว่าทำอะไร เรดดิครีบอธิบายให้เขาฟัง “อวนจับปลาที่ถูกทิ้งเหล่านี้จะถูกโยนลงทะเลและจะไม่จมลงไปด้านล่างมันจะลอยอยู่ในน้ำ เพื่อให้ตะไคร่น้ำสามารถเกาะติดมันได้ เมื่อเวลาผ่านไปพวกมันจะสร้างพื้นที่ตะไคร่น้ำที่สามารถดึงดูดหอยและปลาต่างๆ มารวมกันอยู่ที่นี่ได้”

หมุนอยู่ในน้ำหลายรอบ หลังจากที่ฉินสือโอวกลับไปอีกครั้ง ก็พร้อมที่จะซื้อลูกปลาแล้ว

“ลูกปลาต้องซื้อส่ง ซื้อลูกปลาค็อดก่อนเถอะ พวกมันอดทนต่อความหนาวได้ ปรับตัวได้เก่งอีกด้วย” ชาร์คแนะนำ “ซื้อกี่ตัวดี?” เมื่อฉินสือโอวพูดถึงการเพาะพันธุ์ปลาเขาก็กลายเป็นคนตาบอด ทันที

“ผมแนะนำให้ซื้อ 2 ล้านตัว” ชาร์คตอบ “มาลองกับน้ำก่อน ถ้าหากว่าไม่มีปัญหาพวกเราก็เริ่มงานกันได้ ซื้อพวกปลาหมึก ปลาหมึกกล้วยก่อน จากนั้นค่อยซึ่ง ปลาค็อด ปลาแฮร์ริ่ง สักสิบล้านกว่าตัว แบบนี้รากฐานของฟาร์มปลาจะได้ขึ้นเร็วๆ”

“ซื้อปลาค็อด ปลาแฮร์ริ่ง ฉันพอเข้าใจ แต่จะซื้อปลาหมึกมาทำอะไร?” ฉินสือโอวรู้สึกไม่เข้าใจจริงๆ

เรดดิคยิ้มพลางอธิบาย “เจ้านาย ปลาค็อดเป็นปลากินเนื้อ ปลาค็อดที่ตัวใหญ่หน่อยมันไม่กินอาหารเม็ด พวกมันกินลูกสัตว์ที่อ่อนนิ่ม”

นี่ไม่ใช่โครงการขนาดเล็ก ฉินสือโอวต้องไปกลับนครเซนต์จอห์น ชาร์คจ้างชาวประมงเก่าแก่หลายคนมาจากในเมืองเพื่อช่วยคัดเลือกลูกปลา ค่าจ้างประจำวันคือ 400 ดอลลาร์แคนาดา

ฉินสือโอวพบว่าคาดิลแลค เอสคาเลดที่ตนเองซื้อ ความจริงเป็นทางเลือกที่ผิด เขาออกไปทำเท่ได้แค่ในเมืองแฟร์เวล ที่นี่ไม่สามารถขับรถไปได้ ทุกครั้งที่ออกจากเกาะแฟร์เวล ก็ยังต้องบรรทุกสินค้าด้วย

เมื่อเห็นคาดิลแลค เอสคาเลด ของเขา นีลเซ็นก็หัวเราะออกมา ชื่นชมกับความงาม “ว้าว เท่สุดๆไปเลย แต่ว่ามันไม่ค่อยจะเหมาะกับสถานที่แบบฟาร์มปลานักนะ ถ้าถามผมนะ เจ้านาย ทำไมคุณไม่ซื้อแลนด์โรเวอร์ล่ะครับ?”

ฉินสือโอวทอดถอนใจ “แลนด์โรเวอร์น่าเกลียดเกินไปน่ะ”

นีลเซ็นจะพูดอะไรได้ มีเงินทำอะไรก็ได้แล้วกัน

และที่สำคัญ ฉินสือโอวยังไม่มีใบขับขี่ นีลเซ็นกล่าว “ผมไม่ได้คิดจะโอ้อวดตัวเองนะ แต่ว่าผมคิดว่าผมมีคุณสมบัติที่จะเป็นครูสอนขับรถของคุณนะ เจ้านาย คุณไม่ต้องไปเรียนขับรถถึงนครเซนต์จอห์นหรอก ถึงเวลาก็แค่ไปสมัครสอบก็พอ”

ฉินสือโอวรับข้อเสนอแนะนี้อย่างรื่นรมย์ อย่างไรเขาก็แค่ไปสมัครไว้ แต่ว่ายังไม่ได้ไปจ่ายเงินที่โรงเรียนสอนขับรถ

การประมงของนครเซนต์จอห์นพัฒนามากที่สุดในนิวฟันด์แลนด์ ฟาร์มเพาะพันธุ์ปลาค่อนข้างมาก ฟาร์มปลาเหล่านี้ล้วนใช้ตาข่ายกั้นแบ่งพื้นที่ใกล้ชายฝั่งทะเลออกจากกัน จากนั้นก็เพาะพันธุ์ลูกปลาบางชนิด

การเพาะพันธุ์ปลาวัยเจริญพันธุ์แล้วคือ การเลี้ยงแบบอิสระเช่นฟาร์มปลาต้าฉิน ปกติแล้ววิธีการก็คือ ซื้อลูกปลากลับมาก่อน แล้วใช้ตาข่ายกั้นพื้นที่แน่นอนใกล้ชายฝั่งทะเลเพื่อเลี้ยงลูกปลา

เมื่อเลี้ยงลูกปลาไว้ประมาณ 20 กว่าวันแล้ว จึงปล่อยตาข่ายกั้น คนที่ไม่เข้าใจอาจสงสัยว่าปล่อยตาข่ายกั้นเช่นนี้แล้ว มหาสมุทรกว้างใหญ่ขนาดนั้น ปลาพวกนี้จะไม่หนีออกจากฟาร์มปลาจนทำให้ฟาร์มปลาขาดทุนหรือ?

ความจริงแล้ว ไม่ได้เป็นเช่นนั้น เมื่อลูกปลาปรับตัวเข้ากับระดับความเค็มของเขตฟาร์มปลา อุณหภูมิและสภาพแวดล้อมแล้ว ธรรมชาติของพวกมันก็ไม่ค่อยไปห่างจากฟาร์มปลามากนัก

นอกจากนี้ ช่วงที่มีตาข่ายกั้น ลูกปลาทานอาหารเม็ด พวกมันจะคุ้นเคยและพึ่งพาวิธีการล่าอาหารแบบนี้ ต่อจากนั้นเมื่อโปรยอาหารเม็ดที่ฟาร์มปลาเป็นครั้งคราว ก็สามารถทำให้ปลาเหล่านี้กลายเป็นปลาของฟาร์มปลาโดยเฉพาะ

หลังจากขึ้นฝั่ง ฉินสือโอวโทรศัพท์ติดต่อคนดูแลฟาร์มเพาะพันธุ์ปลาแห่งหนึ่งที่หาพบจากทางอินเทอร์เน็ต เพื่อรีบไปดูลูกปลา

ชาร์คและเหล่าชาวประมงนั่งเรือลำเล็ก ใช้ตาข่ายช้อนลูกปลาจำนวนหนึ่งขึ้นมาดูเป็นครั้งคราว ทุกครั้งที่ช้อนขึ้นมา เขาจะต้องเรียกให้ฉินสือโอวมาข้างๆ อธิบายความรู้วิธีการคัดเลือกลูกปลาให้เขาฟัง

หลังจากใช้ตาข่ายช้อนอยู่หลายรอบ สีหน้าของชาร์คเริ่มจะดูไม่ดี จึงจะพาฉินสือโอวจากไป

เจ้าของฟาร์มรีบมาดักพวกเขาไว้พลางถามว่าเกิดอะไรขึ้น ชาร์คยิ้มเยือกเย็นและพูดว่า “สหาย พวกเราก็โตๆ กันแล้ว กินข้าวในทะเลกันมาสิบกว่าปีแล้ว ที่เอาของเก๊มาให้พวกเรานี่ คุณคิดจะแหย่พวกเราให้เพลิดเพลินเล่นใช่ไหม?”

นีลเซ็นให้คำอธิบายกับฉินสือโอวเบาๆ ว่า “พวกเลวพวกนี้ เมื่อครู่ที่ช้อนลูกปลาขึ้นมา ไม่ใช่ปลาค็อดแท้จากมหาสมุทรแอตแลนติก เป็นแค่ ปลาหิมะ ปลาทูน่าขาว ปลาหลงเสวี่ย พวกออยล์ฟิช ต่างๆ แม้ว่าพวกมันทั้งหมดจะเป็นสายพันธุ์ปลาแมงป่อง ปลาสิงโต ในตระกูลอโนโพลโพมา ฟิมเบลีย และลักษณะที่ปรากฏของพวกมันค่อนข้างเหมือนปลาค็อด แต่มันก็ไม่ใช่ฝูงเดียวกัน”

“โดยเฉพาะออยล์ฟิช ไม่เหมาะจะเพาะพันธุ์ อีกทั้งมันยังมีขี้ผึ้งจาระบีที่ร่างกายมนุษย์ไม่สามารถย่อยได้อีก คนบางคนพอทานไปแล้วก็สะสมในอวัยวะไส้ตรง ทำให้เกิดโรคต่างๆ เช่น อุจจาระร่วง และตะคริวในกระเพาะอาหาร ราคาขายก็ต่ำมาก และเป็นปลาราคาถูก แต่ยังไงก็มีปริมาณน้ำมันที่สูง สามารถนำมาใช้ในการกลั่นน้ำมันหล่อลื่นในอุตสาหกรรม”

เมื่อได้ฟังที่ชาร์คบอก เจ้าของมองไปยังฉินสือโอวก็บ่น “ใครจะรู้ว่าพวกคุณต้องการซื้อลูกปลาอะไร พวกคุณแค่บอกว่า ดูปลาค็อด นี่ก็ปลาค็อดนะ ฉะนั้นก็ไม่สามารถมาตำหนิกันได้”

ขณะเดียวกัน เจ้าของก็ทำไม้ทำมือ ชาวประมงที่วุ่นวายอยู่ก็กลับขึ้นมาห้อมล้อมโดยรอบ ด้วยท่าทางน่ากลัว

……………………………………….