บทที่ 2

ตอนที่เห็นข้อความที่หลิว ฮวนส่งมาให้ฉัน ฉันรู้สึกว่ามันไม่ค่อยถูกต้องเท่าไหร่ เธอเรียกฉันว่าที่รักเหมือนเคย แต่ดันเติมคำว่า "คุณ" ต่อท้าย ซึ่งปกติแล้วหลิว ฮวนไม่เคยใส่คำนี้เวลาคุยกับฉันเลย

ตอนนั้นฉันคิดว่าตัวเองคงอ่านเรื่องราวการนอกใจมากเกินไปบนอินเทอร์เน็ต จนทำให้ความคิดกลายเป็นคนระแวงไปหมด

แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันไม่ใช่ความเข้าใจผิดอะไรเลย

ฉันถูกหลิว ฮวนนอกใจจริงๆ!

พอตระหนักได้แบบนี้ หน้าอกฉันก็พลันสั่นไหวด้วยความโกรธ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าในมือยังไม่มีหลักฐานเพียงพอ ป่านนี้ฉันคงถามหลิว ฮวนไปแล้วว่าเรื่องทั้งหมดนี้มันเกิดอะไรขึ้น!

ภาพความทรงจำในอดีตที่เคยอยู่ด้วยกันผุดขึ้นมาในหัว หัวใจฉันเจ็บปวดราวกับถูกบีบอัด

ฉันกับหลิว ฮวนเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็ก เท่าที่จำความได้ หลิว ฮวนก็มักจะเดินตามหลังฉันเสมอ เรียกฉันว่าพี่ชายด้วยน้ำเสียงหวานๆ แล้วก็มักจะพูดว่าอยากแต่งงานกับฉัน

ตอนวัยรุ่นที่ยังไม่รู้เดียงสา ฉันชอบผู้หญิงคนหนึ่งที่เหมือนนางฟ้าในโรงเรียน บ่อยครั้งที่ฉันพยายามทำให้เธอประทับใจ และในตอนที่ความสัมพันธ์ของเราเริ่มใกล้ชิดกันมากขึ้น หลิว ฮวนก็รู้เรื่องนี้เข้า ฉันยังจำได้ว่าเธอยืนอยู่ตรงหน้าฉันด้วยท่าทางน่าสงสาร แล้วถามเสียงเบาว่า "พี่เฉินเกอคะ หนูได้ยินมาว่าพี่จะมีแฟนแล้วเหรอ?"

"เราไม่ได้สัญญากันไว้ตั้งแต่เด็กๆ แล้วเหรอคะว่าโตขึ้นพี่จะแต่งงานกับหนู ถ้าพี่แต่งงานกับคนอื่น หนูก็ต้องอยู่คนเดียวไปจนแก่สิคะ พี่ใจร้ายพอที่จะเห็นหนูต้องอยู่คนเดียวไปทั้งชีวิตเหรอคะ?"

ตอนนั้นฉันไม่ได้สนใจอะไรเลย แค่ลูบหัวเธอแล้วยิ้มพูดว่า "จะแต่งงานหรือไม่แต่งงานอะไรกัน ชีวิตยังอีกยาวไกล ใครจะรู้ว่าเราจะเป็นยังไงในอนาคต?"

ตอนมัธยมปลาย ฉันมีแฟนคนแรกในชีวิต ฉันจำได้ชัดว่าตอนนั้นหลิว ฮวนร้องไห้อย่างเสียใจมาก เธอบอกว่าตัวเองหมดโอกาสแล้ว ชาตินี้ฉันคงไม่มีทางแต่งงานกับเธอแน่ๆ

หลังจากนั้น ตอนเรียนมหาวิทยาลัย เราก็ได้คบหากันอย่างจริงจัง ตอนนั้นหลิว ฮวนดีใจมาก อยากจะอยู่ติดกับฉันตลอดเวลา ไม่อยากไปไหนเลย

ฉันไม่เคยคิดเลยว่าหลิว ฮวนแบบนี้จะมีวันนอกใจ จะทรยศฉัน ขึ้นเตียงกับผู้ชายอื่น แถมยังพูดโกหกได้อย่างคล่องแคล่ว คุยกับฉันถึงอนาคตอย่างสบายใจ

ฉันกำโทรศัพท์แน่น ปล่อยให้หลิว ฮวนพูดจ้อกแจ้กในโทรศัพท์ ไม่พูดอะไรสักคำ

ในที่สุด หลิว ฮวนก็สังเกตเห็นความผิดปกติของฉัน

"ที่รัก วันนี้เป็นอะไรไปคะ?"

"เหนื่อยจากงานมากเหรอ? หรือว่าการร่วมมือไม่ราบรื่น?"

"บอกหนูสิคะ หนูอาจจะช่วยแบ่งเบาได้บ้าง"

ฉันสูดหายใจลึก พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "ไม่ต้องหรอก แค่เหนื่อยเท่านั้น พักสักหน่อยก็หาย"

"งั้นก็ได้ค่ะที่รัก หนูวางสายนะคะ พี่พักผ่อนดีๆ นะคะ"

หลังจากหลิว ฮวนวางสาย ไม่นานนักการไลฟ์ของไอ้หนุ่มคนนั้นก็จบลง

ฉันนั่งอยู่บนโซฟา จิตใจปั่นป่วนไปหมด หลังจากเข้าสู่ระบบแอพธนาคารบนมือถือ ฉันก็เห็นค่าใช้จ่ายของเธอในช่วงปีที่ผ่านมา

บัตรธนาคารใบนี้แม้จะอยู่ในชื่อของฉัน แต่มันเป็นของขวัญวันเกิดที่ฉันให้หลิว ฮวน ข้างในมีเงินเก็บอยู่ถึงห้าแสนหยวน ก่อนหน้านี้ฉันไว้ใจเธอ ไม่เคยเข้าระบบมาดูว่าเธอเอาเงินไปใช้ที่ไหนบ้าง

ตอนนี้พอฉันเข้าระบบมาดู ก็พบว่าตั้งแต่ปีที่แล้ว เธอแทบจะซื้อตั๋วรถไฟความเร็วสูงไปเมืองหยุนเจียงทุกเดือน

ซื้อตั๋วรถไฟความเร็วสูงไปเมืองหยุนเจียงทำไม ไม่ต้องพูดก็รู้

ฉันมองดูประวัติค่าใช้จ่ายในบัญชี รู้สึกคลื่นไส้วูบวาบ แทบจะอาเจียนลงบนเตียงในโรงแรม