บทที่ 277 ขอให้โลกนี้ปราศจากความทุกข์และโรคภัย!

"จมูกเธอไวขนาดนั้นเลยเหรอ?"

ซูโม่เอินชะงักไปครู่หนึ่ง พึมพำกับตัวเอง "แม้แต่หมายังไม่ขนาดนี้มั้ง?"

ฉินชวนเร่งเร้า "พึมพำอะไรอยู่น่ะ?"

"อ๋อ...ไม่...ไม่มีอะไร..." ซูโม่เอินรู้สึกผิดเหมือนขโมยอะไรมา "ไปกันเถอะ!"

ช่วงนี้ชีวิตก็ผ่านไปได้ด้วยดี ไม่จำเป็นต้องหาเรื่องใส่ตัว ในเมื่อไอ้หมอนั่นให้เกียรติ ก็ต้องรักษาน้ำใจ เธอไม่ใช่คนไม่รู้จักบุญคุณ

ร้านขายยาใหญ่ฝูลู่ถังธุรกิจไปได้ดี มีลูกค้าเข้าออกไม่ขาดสาย