บทที่ 297 เลือดกำเดาไหล!

"เขายังหลับอยู่ ไม่น่าจะตื่นง่ายๆ หรอก!"

ซูโม่เอินพูดปลอบใจตัวเองก่อนจะคลุมผ้าขนหนูสีขาว แต่มันเล็กและแคบเกินไป แทบจะปิดบังส่วนที่ต้องปกปิดได้แค่นั้น

เธอค่อยๆ เปิดประตูกระจก ย่องเดินเหมือนขโมย ระวังไม่ให้เกิดเสียงดังแม้แต่นิดเดียว กลัวจะปลุกไอ้หมานั่นที่กำลังหลับสนิท

เมื่อเดินมาถึงตู้เสื้อผ้า มือข้างหนึ่งจับผ้าขนหนูไว้ไม่ให้หลุด ส่วนมือขวาค่อยๆ เปิดประตูตู้อย่างระมัดระวัง...