บทที่ 47 หึงหวง

เซินอี้เจียมองหมูป่าที่หัวแตกนอนอยู่บนพื้นที่เธอแย่งชิงมาด้วยความพึงพอใจ คาดว่าน่าจะหนักประมาณสองถึงสามร้อยชั่ง

เธอปัดมือเบาๆ แล้วแบกหมูป่าเดินจากไป

อันตงตามรอยเท้ามาพบว่ามีหญิงสาวร่างเล็กคนหนึ่งกำลังแบกหมูป่าที่มีขนาดใหญ่กว่าตัวเธอเองสามเท่าเดินอย่างสบายๆ

เลือดหมูหยดติ๋งๆ ลงมาเปื้อนเสื้อผ้าทั้งตัว แต่หญิงสาวคนนั้นดูเหมือนจะไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม ดวงตาของเธอเป็นประกายวาววับ ปากยิ้มกว้างด้วยความสุข