บทที่ 46 หมูป่า

เซินอี้เจียแบกมีดพร้าเดินตรงเข้าไปในภูเขา

ชาติที่แล้วเธออยู่แต่ในสำนักตลอดเวลา นอกจากต่อยตีเธอก็ไม่มีอะไรทำ บางครั้งก็ลงมือทำของเล่นเล็กๆ น้อยๆ

แต่ตอนนั้นวัสดุมีจำกัด สิ่งที่เธอทำล้วนเป็นกลไกจิ๋วขนาดฝ่ามือ ยากกว่าการทำเก้าอี้รถเข็นมากนัก

อาจเป็นเพราะไม่มีมลพิษ เซินอี้เจียรู้สึกว่าจมูกของเธอเต็มไปด้วยกลิ่นหอมสดชื่นของพืชพรรณ ช่างหอมเหลือเกิน