ซ่งจิ่งเฉินได้ยินเธอบอกว่าหนาว จึงปิดประตูดังปัง
หลังจากปิดประตูแล้วเขาถึงรู้ตัวว่าไม่ถูกต้อง เขาควรออกไปก่อนแล้วค่อยปิดประตู
แต่เซินอี้เจียไม่มองเขาอีกแล้ว เธอหันไปแต่งตัวต่อ
ซ่งจิ่งเฉินไม่รู้ว่าควรเข้าไปหรือควรถอยออกไป
เขาก้มหน้าลงกำลังจะควบคุมรถเข็นให้หันหลังให้เซินอี้เจีย จู่ๆ จมูกของเขาก็ได้กลิ่นคาวเลือดจางๆ ซ่งจิ่งเฉินขมวดคิ้วนึกถึงจุดประสงค์ที่เขาเข้ามา