บทที่ 113 ความลับ

ซ่งจิ่งเฉินรู้สึกเหมือนม่านตาหดตัว ปฏิกิริยาแรกไม่ใช่ความกลัว แต่เป็นการรีบปิดประตูห้องและล็อคมัน

เมื่อกลับมาที่ข้างเตียงอีกครั้ง ตอนนี้หน้าผากของเซินอี้เจียเรียบเนียน ไม่มีร่องรอยบาดแผลที่เห็นเมื่อสักครู่เลย หากไม่ใช่เพราะยังมีคราบเลือดจางๆ อยู่บนนั้น ซ่งจิ่งเฉินคงสงสัยว่าตัวเองตาฝาดไปแล้ว

เมื่อมองไปที่รอยถลอกบนคางของเซินอี้เจีย มันก็หายไปไม่เหลือร่องรอย