บทที่ 10 การแสร้งทำ

เมื่อคิดดูดีๆ แล้วก็นึกไม่ออกจริงๆ ว่าไปทำอะไรให้จวง จิ่งเย่ไม่พอใจ จึงคิดว่าคงเป็นเพราะอารมณ์ไม่ดี และยิ่งต้องระวังตัวให้มากขึ้นในการรับมือ

"ลุง ดื่มชาอยู่เหรอครับ" จวงหยูหม่านยิ้มประจบ ไม่เรียกว่าผู้ใหญ่บ้าน แต่เรียกลุงตามลำดับอาวุโส หวังจะสร้างความสนิทสนม

"ฉันว่าแกก็ไม่ได้ตาบอดนี่ มองไม่เห็นหรือไง? ถ้าไม่ใช่ชาจะเป็นยาเบื่อหนูหรือไง?" จวง จิ่งเย่พูดอย่างหงุดหงิด

"ลุงล้อเล่นแล้ว ฮ่ะๆ ฮ่ะๆ..." จวงหยูหม่านชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วหัวเราะอย่างเก้อเขิน

ฮ่ะๆ บ้านแกสิ!

จวง จิ่งเย่กลั้นความอยากจะเตะคนไว้ จ้องเขาแล้วพูดว่า "พูดมาเถอะ แต่เช้าตรู่มาหาฉันมีธุระอะไร?"

"ก็ไก่ที่บ้านช่วงนี้ออกไข่เยอะน่ะครับ ผมก็เลยคิดว่า ลุงต้องเหนื่อยมากที่ต้องดูแลทั้งหมู่บ้าน ต้องบำรุงร่างกายบ้าง เลยคัดไข่ที่เพิ่งออกใหม่ๆ สดๆ มาให้ลุง"

"ให้ป้าทำไข่ตุ๋นให้ลุงดื่ม สะดวกดี อร่อยด้วย" จวงหยูหม่านพูดด้วยสีหน้าประจบ วางตะกร้าใส่ไข่ไว้บนโต๊ะชาเล็กๆ ข้างๆ

ไข่จะดีหรือไม่ดี จะบำรุงร่างกายได้หรือไม่ไม่รู้ แต่รู้แน่ว่าไอ้จวงหยูหม่านนี่ เจ้าเล่ห์จริงๆ

จวง จิ่งเย่ชายตามองจวงหยูหม่าน "มีอะไรก็ว่ามา"

เมื่อความคิดถูกเปิดเผยอย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้ จวงหยูหม่านยิ่งรู้สึกเสียหน้า หัวเราะแหะๆ แล้วพูดว่า "ลุงครับ ผมจะบอกตามตรง หลานสาวสองคนของผม คือชิงหนิงกับชิงซุ่ยที่เคยอยู่บ้านหรูไห่ เมื่อวานไม่รู้เป็นอะไร หนีออกจากบ้านไปแล้วครับ"

"อ้อ? หนีไป? ทำไมล่ะ?" จวง จิ่งเย่เอนหลังพิง ทำท่าไม่สนใจ

"โธ่ พูดถึงเรื่องนี้ก็ผิดผมเองครับ ที่ไม่ได้ดูแลหลานสาวสองคนนี้ให้ดี คิดว่าเป็นเด็กผู้หญิง ให้พี่สะใภ้ดูแลจะสะดวกกว่า ไม่คิดว่าซ่งชื่อลนี่ ต่อหน้าผมทำดีกับพวกเธอ แต่ลับหลังกลับทั้งตีทั้งด่า"

"ที่จริงผมก็รู้นิสัยซ่งชื่อล ทั้งโง่ทั้งใจร้าย ก็กลัวว่าจะไม่ดีกับหลานสาวทั้งสอง ก็ถามชิงหนิงกับชิงซุ่ยบ่อยๆ แต่ทุกครั้งที่ถาม เด็กสองคนก็บอกว่ากินดีอยู่ดี ผมก็เลยคิดว่าคงดีจริงๆ ก็เลยไม่ได้คิดอะไรมาก"

"เมื่อวานผมได้ยินชิงหนิงทะเลาะกับซ่งชื่อล ฟังไปฟังมาก็เข้าใจว่า ชิงหนิงไม่พอใจที่บ้านและที่นาที่พ่อแม่ทิ้งไว้ ทำไมไม่ให้เธอกับชิงซุ่ย แต่กลับยกให้ครอบครัวเรา ผมก็อธิบายไปสองสามคำ แล้วก็สัญญาว่าต่อไปผลผลิตจากที่นาจะเก็บไว้เป็นสินสอดให้พวกเธอ"

"แต่ไหนแต่ไรมาก็มีธรรมเนียมอยู่แล้ว บ้านไหนไม่มีลูกชาย ลูกสาวก็สืบทอดทรัพย์สมบัติไม่ได้ ต้องยกให้พี่น้องที่มีลูกชาย ผมเป็นพี่ชายคนโต รับสิ่งเหล่านี้มาก็ถูกต้องแล้ว พูดยังไงก็หาที่ติไม่ได้ ผมรับของมา แล้วเอาผลประโยชน์มาเพิ่มสินสอดให้พวกเธอ ก็ถือว่าทำดีที่สุดแล้ว"

"แต่ชิงหนิงกับชิงซุ่ย พูดยังไงก็ไม่ฟัง ดื้อดึงจะเอาที่นากับบ้านจากเรา สุดท้ายก็ไม่ได้ข้อสรุป ผมก็เลยไม่พูดอะไรแล้ว คิดว่ารอให้เด็กสองคนคิดให้ดีๆ ก็คงเข้าใจเอง ไม่คิดว่าพอรอสักพัก สองคนนี้กลับแอบหนีไปเงียบๆ..."

"ข้างนอกวุ่นวายขนาดนี้ เด็กผู้หญิงสองคน ไม่ได้เอาเอกสารอะไรไปด้วย จะไปไหนได้? ข้างนอกไม่มีข้าวกิน ไม่มีน้ำดื่ม ไม่มีที่อยู่ ต้องลำบากแน่ๆ แถ้าเกิดเจอคนไม่ดี เกิดเรื่องอะไรขึ้นมา แล้วผมจะไปตอบน้องชายน้องสะใภ้ที่ตายไปแล้วยังไง?"

จวงหยูหม่านพูดไปพูดมา ตาก็แดง สะอื้นขึ้นมา "ผมรีบพาซ่งชื่อลออกตามหาทันที แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ ถามคนทั้งหมู่บ้านแล้ว แต่ไม่มีใครบอกว่าเห็น ผมกังวลมากครับ"

"ในที่สุดก็ไม่มีทางเลือก ได้แต่คิดว่าต้องมาขอความช่วยเหลือจากลุง ดูว่าทางนี้จะช่วยพูดกับชาวบ้านได้ไหม ถ้าใครเห็นสองสาวนั่น ก็ช่วยบอกพวกเราด้วย จะได้หาพวกเขาเจอเร็วๆ และสบายใจได้เสียที"

พูดจบก็ก้มหน้าลง สูดจมูกเสียงดัง แล้วยังเช็ดน้ำตาที่หางตาอีกด้วย

ดูท่าทางนั้น ราวกับเป็นลุงใจดีที่เป็นห่วงหลานสาวทั้งสองคน

จวง จิ่งเย่ถ่มน้ำลายในใจอย่างแรง

ไอ้หมาที่แสร้งทำท่าทาง!

อะไรกันทะเลาะกัน อะไรกันจะเอาที่นา ตอนที่จวงชิงหนิงกับจวงชิงซุ่ยมาหาเขาเพื่อขอตั้งบ้านเรือนของผู้หญิง ไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้เลยสักนิด ทั้งสองคนรู้กฎระเบียบดี ไม่ได้คิดจะแย่งชิงของที่ไม่ใช่ของตัวเองเลย แต่เจ้านี่ยังมาใส่ร้ายหลานสาวตัวเองว่าไม่รักษากฎระเบียบ

แล้วยังมาพูดว่าไม่รู้เรื่องพรรคฝ่ายของซ่งชื่อล ถามสองคนก็ไม่ได้ความจริง ชัดเจนว่าผลักความผิดทั้งหมดไปให้ซ่งชื่อลกับเด็กสาวทั้งสอง ทำตัวเองให้สะอาดหมดจด

ในหมู่บ้านนี้ ใครบ้างไม่รู้ว่าซ่งชื่อลเห็นแก่ตัวอารมณ์ร้าย ทะเลาะกับใครก็ได้ แต่กับจวงหยูหม่านสามีนั้นเชื่อฟังทุกอย่าง ไม่เคยขัดใจเลยสักครั้ง ถ้าเจ้าจวงหยูหม่านพูดไว้แต่แรก ซ่งชื่อลจะกล้าทำร้ายด่าทอตามใจชอบแบบนี้หรือ?

ชัดเจนว่าเจ้าเป็นคนยินยอมหรือแม้แต่ยุยง แต่สุดท้ายกลับผลักความผิดทั้งหมดให้ซ่งชื่อล แล้วยังทำตัวเองน่าสงสาร คนแบบนี้ที่หน้าซื่อใจคด ใช้คนอื่นเป็นมีด ช่างน่าชังที่สุด!

ที่น่าชังยิ่งกว่าคือ เอาคนอื่นมาดูเป็นคนโง่ คิดว่าพูดไม่กี่คำจะหลอกผู้ใหญ่บ้านที่ฉลาดหลักแหลมและมองทะลุปรุโปร่งอย่างข้าได้!

ช่างผิดถนัดเสียจริง คิดผิดไปแล้วกับแผนการของเจ้า

จวง จิ่งเย่แค่นเสียงเย็นชา: "จริงๆ แล้วถ้าเจ้าอยากหาหนิงยาโถวกับซุ่ยยาโถว เรื่องนี้ก็ไม่ยากหรอก"

"ลุง ท่านมีวิธีหาพวกเขาได้หรือ?" จวงหยูหม่านดีใจทันที

เขารู้ว่าการมาหาจวง จิ่งเย่เป็นวิธีที่ดีที่สุด ไข่ที่เอามาวันนี้ไม่เสียเปล่าจริงๆ

"ก็ไม่ถือว่าเป็นวิธีอะไรหรอก หนิงยาโถวกับซุ่ยยาโถวสองคนนั้น เมื่อวานก็ไม่ได้ไปที่ไหน แต่มาหาข้านี่แหละ" จวง จิ่งเย่ชายตามองจวงหยูหม่าน "มาหาข้า ให้ข้าช่วยทำเรื่องหนึ่ง"

มาหาจวง จิ่งเย่เพื่อฟ้องหรือ?

จวงหยูหม่านรู้สึกใจหายวูบ

เด็กผู้หญิงบ้าสองคนนี้ช่างกล้าจริงๆ รอเจอตัวกลับมา ต้องให้ซ่งชื่อลสั่งสอนพวกมันให้ดี!

"ลุง สองเด็กนี่คงฟ้องพวกเราไปมากใช่ไหม คำพูดของสองคนนี้ก็เป็นแค่ด้านเดียว ลุงอย่าเชื่อมากนัก คงเป็นเพราะเรื่องที่นานั่นแหละ ในใจคับข้องใจ ตอนนี้เลยกล้าพูดอะไรก็ได้..."