บทที่ 36 น่าโมโห

จวงเหวินเฉิงรู้นิสัยของจวงชิงหนิงดี ภายนอกดูอ่อนโยน แต่ภายในก็มีความคิดเป็นของตัวเอง เมื่อเธอบอกว่าไม่ต้องการ ก็คือไม่ต้องการจริงๆ

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็จำต้องเก็บถุงเงินกลับไป "งั้นก็ได้ เมื่อหนิงเม่ยเม่ยยังไม่ต้องการตอนนี้ ฉันจะเก็บไว้ก่อน แต่ถ้าต่อไปเธอเจอเรื่องยากลำบากหรือขาดเงินเมื่อไหร่ ก็มาหาฉันได้เลยนะ"

"ขอบคุณพี่เหวินเฉิงค่ะ" จวงชิงหนิงยิ้ม ดวงตาโค้งเป็นรูปจันทร์เสี้ยว