บทที่ 47 สองทางเลือกที่ลงตัว

"เอาไว้พวกเธอกินเถอะ" แม่นางเหอปฏิเสธไม่ยอมรับ

"ป้ารับไว้เถอะค่ะ" จวงชิงหนิงยังคงพยายามยัดใส่มือแม่นางเหอ "ป้าช่วยเย็บเสื้อผ้ารองเท้าให้พวกเรา ทั้งไม่คิดเงินแถมยังไม่ยอมรับเต้าหู้ ต่อไปหนูจะกล้าขอให้ป้าช่วยเย็บเสื้อผ้าอีกได้อย่างไร?"

เห็นจวงชิงหนิงยืนกราน แม่นางเหอคิดว่าตอนนี้พวกเธอก็ทำเต้าหู้ขาย ชีวิตก็พอมีพอกิน จึงจำใจรับไว้ "งั้นป้าก็ขอหน้าด้านรับไว้นะ..."