บทที่ 159 ความเสียดาย

เพื่อพิสูจน์ว่าสิ่งที่เธอพูดเป็นความจริง จวงชิงหนิงก็ชูขวดเซรามิกใบเล็กขึ้นมา "นี่ไง อันนี้แหละ มันหมดแล้ว"

หมอชื่อสือหยิบขวดเซรามิกใบเล็กขึ้นมาพิจารณาอย่างละเอียด ก็พบว่าว่างเปล่าจริงๆ แม้จะเอาไปดมที่ใต้จมูกก็ไม่ได้กลิ่นสมุนไพรอะไรเลย จึงส่งคืนให้จวงชิงหนิง แล้วถอนหายใจยาว

"เฮ้อ ถ้าเป็นอย่างนั้น ก็น่าเสียดายจริงๆ แต่เดิมคิดว่าถ้ามีตำรับยาดีๆ ก็จะได้เพิ่มวิธีรักษาให้คนไข้ได้มากขึ้น นับเป็นการทำบุญทำกุศลด้วย"