บทที่ 213 ชาวบ้านที่ดื้อรั้น

สือเป่าอยากจะเปิดปากด่าชาวบ้านที่ไม่รู้อะไรเหล่านี้สักที เพื่อให้พวกเขาได้สติกันบ้าง แต่เมื่อนึกถึงคำสั่งของติง เกาฉางที่ให้ยังไม่ต้องทำอะไร และไม่ควรยั่วยุความขัดแย้งกับชาวบ้าน เขาจึงต้องอดกลั้นไว้ ได้แต่ยืนรออยู่เงียบๆ ข้างๆ

แดดร้อนขึ้นทีละน้อย และเสียงบ่นของชาวบ้านก็ดังขึ้นเรื่อยๆ

แต่เดิมพวกเขาบ่นกันเองอยู่ แต่สุดท้ายก็เปลี่ยนเป็นชี้หน้าด่าสือเป่าและคนอื่นๆ เรียกร้องให้ปล่อยตัวปราชญ์โดยเร็ว เพื่อรักษาชีวิตของพวกเขาไว้