บทที่ 7 ถูกวางแผน

บทที่ 7 ถูกวางแผน

หลิวซานเหนียงสูดลมหายใจลึก มองฉู่เยี่ยนแล้วพูดว่า "บ้านเฉิงหลิว"

ฉู่เยี่ยนพูดเสียงเบา "นำทาง"

ภายใต้แสงจันทร์ ดวงตาของฉู่เยี่ยนยิ่งทำให้เธอมองไม่ชัด แต่เธอเห็นมุมปากของเขายกขึ้นเป็นรอยยิ้ม เขากำลังยิ้ม!!!

หลิวซานเหนียงรู้สึกเหมือนถูกโจมตีในใจ มีอะไรน่าขำด้วย เกือบทำให้เธอตกใจตาย แค่นี้ก็ขำขนาดนั้นเลยหรือ?

หลิวซานเหนียงชาติก่อนไม่เคยมีความสัมพันธ์กับผู้ชาย ปฏิเสธการแต่งงานหลายครั้ง เธอเห็นด้านที่น่ากลัวของผู้ชายเหล่านั้น พูดตามตรงมันเป็นเงาที่ติดตามเธอไปทั้งชีวิต

เธออยากแต่งงานกับชายที่อ่อนโยนและสุภาพ

พบฉู่เยี่ยนสี่ครั้งแล้ว เธอกลัวเขามาก

ความรู้สึกอันตรายอยู่ทุกที่ สัญชาตญาณบอกเธอว่าฉู่เยี่ยนไม่ใช่คนดี ไม่ควรยั่วโมโห ใครก็ตามที่ทำให้เขาโกรธ อาจถูกเขากินทั้งเป็น ดังนั้นเธอจึงกลัว

หลิวซานเหนียงละสายตา เดินนำหน้าด้วยความหวาดกลัว

ไม่นาน เหงื่อก็ซึมชุ่มหลังของเธอ ความรู้สึกเหมือนมีเข็มทิ่มแทงหลังเป็นเช่นนี้

ฉู่เยี่ยนหัวเราะเบาๆ "กลัวอะไร ฉันไม่กินเธอหรอก"

หลิวซานเหนียงหัวเราะอย่างเก้อเขิน "ฮ่าๆ"

ฉู่เยี่ยนหรี่ตามอง มองเงาด้านหลังของหลิวซานเหนียง กลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวเธอหอมมาก เขาชอบมาก ฉู่เยี่ยนยิ้มเล็กน้อย "ถึงจะอยากกินเธอ ก็ไม่ใช่ตอนนี้"

หลิวซานเหนียงเกือบล้มอีกครั้ง

คนบ้านี่พูดอะไร???

เธอเป็นเพียงเด็กสาวอายุสิบสี่ เขาจะพูดจาไร้ยางอายแบบนี้ได้อย่างไร ใบหน้าเล็กๆ ของหลิวซานเหนียงแดงก่ำ

ผ่านไปสองถนน มาถึงฮู่ท่งต้าเหลียว แต่ไกลๆ ก็เห็นบ้านหลังหนึ่งที่ยังมีไฟสว่าง หลิวซานเหนียงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เมื่อเห็นว่าระยะทางใกล้เข้ามาเรื่อยๆ หลิวซานเหนียงก็เร่งฝีเท้า เมื่อฉู่เยี่ยนยื่นมือมาดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอดและปิดปากเธอไว้ เธอแทบจะตกใจตาย โดยสัญชาตญาณเธอก็อ้าปากกัดมือของฉู่เยี่ยน

เธอรู้สึกว่าฉู่เยี่ยนก้มหน้าลง เสียงของเขาเข้ามาใกล้หูเธอ ลมหายใจอุ่นๆ เป่าที่หูของเธอ "ชู่ มีคนออกมา"

น้ำตาของหลิวซานเหนียงไหลพรั่งพรู ที่ไหนมีคนกัน ชัดเจนว่าเขาโกหก เธอกัดมือเขาแรงๆ แต่ฉู่เยี่ยนไม่เพียงไม่ปล่อยเธอ แต่ยังปิดปากเธอแน่นหนา

"ฟังสิ"

สีหน้าของฉู่เยี่ยนไม่เปลี่ยนแปลง ดูเหมือนเขาจะไม่รู้สึกเจ็บปวดเลย เขาพูดเสียงเบา

หลิวซานเหนียงอดทนต่อความกลัวในใจและฟังอย่างตั้งใจ เธอได้ยินเสียงประตูเปิดจริงๆ และเสียงฝีเท้า

"พี่ ผมรู้สึกไม่สบายใจตลอด ผมทนไม่ไหวแล้ว ผมอยากให้เธออยู่รอด"

หลิวเฉิงพูดเสียงสั่นเครือ เพราะความไม่สบายใจ แม้แต่เสียงก็เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดที่สั่นเทา

"นายไม่อยากแต่งงานกับหยางฮวาแล้วหรือ? หญิงโง่คนนั้นไม่ได้กินอะไรมาหลายวันแล้ว แต่ละวันยังทำงานหนัก นายอยากให้คนอื่นนินทาลับหลังหรือไง"

หลิวซุ่นจับหลิวเฉิงไว้ พูดอย่างดุดัน

เขาจะไม่ยอมให้หญิงโง่คนนี้มาทำลายแผนการของเขา

หลิวซุ่นคิดว่าภรรยาโง่คนนี้ไม่สมประกอบอยู่แล้ว มีชีวิตอยู่ก็เป็นความทุกข์ ตายไปก็เป็นการปลดปล่อย

หลิวเฉิงพูดเสียงสั่น "แต่ แต่..."

แต่เขารู้สึกผิดในใจ เมื่อนึกถึงผู้หญิงที่กำลังคลอดลูก ใจเขาก็ไม่สงบ หญิงโง่คนนั้นมีแต่เขาในใจ

หลิวซุ่นพูดเสียงเย็น "หยางฮวาสวยกว่าหญิงโง่คนนั้นตั้งเยอะ เธอจะไม่ยอมเป็นภรรยาน้อยของนาย เธอเป็นสาวบริสุทธิ์ ถ้านายไม่ใจแข็ง จะได้เธอมาได้ยังไง? ฉันสืบมาแล้ว ตระกูลหลิวฐานะไม่เลว ชดใช้หนึ่งหรือสองร้อยเหรียญสำหรับชีวิตสองคนก็จ่ายไหว"

หลิวเฉิงลังเล "นี่ จะมีคนจับได้ไหม? ผมกลัวติดคุก"

หนึ่งหรือสองร้อยเหรียญไม่ใช่จำนวนเล็กน้อย มีเงินก้อนนี้ เขาก็จะแต่งงานกับหญิงที่เขารักได้ ความรู้สึกผิดที่เคยมีก็หายไป

เธอเป็นคนโง่ เขาแต่งงานกับคนโง่ มีคนเยาะเย้ยเขามากแค่ไหน นินทาเขาลับหลัง เขาไม่ชอบเธออยู่แล้ว ชีวิตเธอที่บ้านก็ไม่ดี ตายไปก็เป็นการปลดปล่อย นี่เป็นเรื่องดี

หลิวซุ่นปล่อยหลิวเฉิง เขารู้ว่าหลิวเฉิงไม่มีความคิดที่จะเปลี่ยนใจแล้ว เขาก็สบายใจ แกล้งทำเสียงเย็นชา "โชคลาภมาพร้อมความเสี่ยง ถ้านายกลัวขนาดนี้ ก็ช่างมันเถอะ ตอนนี้รีบไปร้านยาซื้อโสมให้เธอกิน ทั้งแม่และลูกจะปลอดภัย บางทีอาจเป็นลูกชายด้วย น้องชาย ฉันขอแสดงความยินดีล่วงหน้า"

หลิวเฉิงร้อนใจ "พี่ใหญ่ อย่า อย่า อย่า ผมสมองไม่แล่น เธอท้องนี้คลอดยาก ต้องตายแน่ๆ เว่ย์ซื่อไม่ใช่หมอตำแย ทำผิดพลาดทำให้ภรรยาผมตายทั้งแม่ทั้งลูก ผมจะไม่ปล่อยไว้แบบนี้แน่"

หลิวซุ่นตบไหล่หลิวเฉิง "อืม เมื่อเรื่องนี้ผ่านไป ปลายปีนี้ก็ไปสู่ขอที่ตระกูลหยาง ปีหน้า พี่ก็จะได้แสดงความยินดีที่น้องได้แต่งงานกับคนงาม"

หลิวเฉิงจินตนาการถึงภาพนั้น ในใจไม่มีความรู้สึกผิดเหลืออยู่เลย ยิ้มและพูดว่า "ถ้าผมได้แต่งงานกับฮวาเอ๋อจริงๆ ผมจะไม่ลืมพี่แน่นอน ทั้งหมดนี้เป็นความดีของพี่ใหญ่ นักปราชญ์ช่างแตกต่าง สมองดี"

หลิวซุ่นพูดเรียบๆ "กลับไปเถอะ จับตัวเว่ย์ซื่อทันทีแล้วส่งไปที่สถานที่ราชการ"

หลิวเฉิงพยักหน้า ออกจากประตูแล้วเดินไป

ประตูลานหลังปิดลงอีกครั้ง

หลิวซานเหนียงฟังแล้วรู้สึกหนาวในใจ ในโลกนี้จะมีคนแบบนี้ได้อย่างไร ช่างโหดร้ายเหลือเกิน ถึงกับยุให้น้องชายฆ่าภรรยาที่กำลังจะคลอด

จากการสนทนาของทั้งสอง เธอได้ยินว่าภรรยาของหลิวเฉิงเป็นคนโง่ แต่ถึงจะโง่ ก็เป็นชีวิตหนึ่ง ชีวิตที่ให้กำเนิดลูกให้เขา

ชีวิตมนุษย์ที่มีลมหายใจ กลับถูกนำมาวางแผน

หลิวซานเหนียงปล่อยปากแล้ว เสียงแหบเล็กน้อย "ขอบคุณ"

เธอเข้าใจฉู่เยี่ยนผิดไป

ฉู่เยี่ยนปล่อยหลิวซานเหนียง เมื่อกี้เป็นเหตุสุดวิสัย เขากอดเธอด้วยเหตุผลอันสมควร ถ้าตอนนี้ยังไม่ปล่อย ก็จะเป็นการมีเจตนาไม่ดีจริงๆ

"อ๊า ภรรยาที่น่าสงสารของฉัน"

เสียงร้องไห้โหยหวนดังแหวกความมืด หลิวซานเหนียงเบิกตากว้างมองไปที่บ้านที่มีไฟสว่าง พวกเขาจริงๆ แล้วลืมตาดูเหตุการณ์ที่แม่และลูกตายทั้งคู่

ฉู่เยี่ยนย่อตัวลงพูด "ขึ้นมา ตอนนี้เธอไปก็สายไปแล้ว ตอนนี้รีบกลับไปเรียกคนในบ้านเธอ ยิ่งมากยิ่งดี อย่าให้บ้านเขามีความได้เปรียบ ศพของหญิงคนนั้นห้ามเผา"

น้ำตาของหลิวซานเหนียงไหลเหมือนลูกปัดที่ขาดสาย เธอไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อน เธอได้รับการปกป้องมากเกินไป สองพี่สะใภ้ของเธอ ตอนคลอดลูก แม่ของเธอเว่ย์ซื่อเอาใจใส่จริงๆ ไข่ดาวก็ทำพร้อมเสมอ น้ำซุปไก่ก็ต้มไว้ มีเวลาว่างก็ป้อนพวกเธอ

เธอคิดว่าในโลกนี้ไม่มีคนแบบนี้ จะมีคนใจร้ายแบบนี้ได้อย่างไร

เธอสับสน แม้ในใจจะรู้ดีว่าถ้าปล่อยให้ตระกูลหลิวเผาศพ ก็จะไม่มีหลักฐาน

แต่ร่างกายเธอสั่นไปทั้งตัว เสียงของฉู่เยี่ยนสงบและชัดเจน เธอร้องไห้พลางพยักหน้า ปีนขึ้นหลังฉู่เยี่ยน

ฉู่เยี่ยนรีบวิ่งอย่างรวดเร็ว

เธอรู้สึกเหมือนเพิ่งดื่มน้ำหนึ่งอึก ก็มาถึงหน้าบ้านแล้ว

ฉู่เยี่ยนส่งเธอเข้าประตู ดวงตาดำสนิทน่ากลัว "ไม่ต้องกลัว พ่อและพี่ชายของเธอรู้ว่าต้องทำอย่างไร"

ฉู่เยี่ยนหันหลัง แล้วหายไปอย่างรวดเร็ว

หลิวซานเหนียงตะโกนเสียงสั่น "พ่อ พี่ใหญ่ พี่รอง ตื่นเร็ว มีเรื่องด่วน"