ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร

ตอนที่ 151 อวดดีต่อหน้าผู้เชี่ยวชาญ (2)

เหตุการณ์ที่มีคนระเบิดตัวตายนั้น ส่งผลกระทบอย่างใหญ่หลวงต่อเมืองหลวง แม้ว่าความตื่นตระหนกของผู้คนจะสงบลงในช่วงเวลาสั้นๆ ภายใต้การปลอบประโลมของกองทัพรุ่ยหลิน แต่ตราบใดที่ยังมีคนได้เห็นฉากการนองเลือดอันน่าสยดสยอง มันก็จะกลายเป็นภาพติดตาที่ฝังอยู่ในความทรงจำของพวกเขาไปตลอดชีวิต

ในวันที่เกิดเหตุ ตามสถานที่ต่างๆ ที่มีการระเบิดร่างกาย มีผู้คนจำนวนไม่น้อยอยู่ในที่เกิดเหตุด้วย หลายคนที่ได้เผอิญเป็นประจักษ์พยาน บ้างล้มป่วยบ้างทรุดตัวกับเตียงลุกแทบไม่ได้ มีหลายคนที่กลับไปแล้วไข้ขึ้นสูง พลังวิญญาณในร่างกายปั่นป่วนรุ่มร้อนจนราวกับมีน้ำเดือดๆ กำลังถูกต้มอยู่ในร่าง พวกเขาอึดอัดมาก ที่หน้าโรงหมอแต่ละแห่งในเมืองหลวงเวลานี้จึงแออัดเต็มไปด้วยญาติของผู้ป่วยที่มาเชิญพวกเขาไปตรวจโรค

อย่างไรก็ตาม หมอธรรมดาจะตรวจหาสาเหตุของอาการป่วยนี้พบได้อย่างไร

ร่างกายที่ถูกแผดเผาจากภายในร่าง ทำให้ผู้ป่วยแต่ละคนลุกจากเตียงไม่ได้เลย จนถึงเวลานี้พวกเขายังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองถูกวางยาพิษแล้ว!

ผลของยาพิษตัวนี้มีผลกับผู้ที่มีพลังวิญญาณสูงอย่างเห็นได้ชัด ยาพิษนี้จะขยายพลังวิญญาณของพวกเขาทำให้ร่างกายของพวกเขาพองตัวขึ้น แต่ในทางตรงกันข้ามคนที่มีพลังวิญญาณน้อยในระดับสีแดง ร่างกายของพวกเขาจะไม่บวมหรือขยายใหญ่ขึ้นจากเดิมเท่าใด

ขณะที่ภายในจวนหลินอ๋องกำลังวุ่นวายอยู่กับสมุนไพรจำนวนมากที่ขนย้ายเข้ามาอย่างต่อเนื่อง เนื่องจากตอนนี้เมืองหลวงตกอยู่ภายใต้การควบคุมดูแลของกองทัพรุ่ยหลิน แม้เถ้าแก่ร้านขายยาและสมุนไพรจำนวนมากจะไม่เต็มใจ แต่เมื่อเห็นทหารถือดาบใส่ชุดเกราะเต็มยศยืนอยู่ที่หน้าประตูร้าน ต่อให้ไม่ยินยอมพร้อมใจก็ได้แต่กัดฟันแล้วส่งมอบสมุนไพรที่มีอยู่ทั้งหมดในคลังพวกเขาให้แก่จวนหลินอ๋อง

โชคยังดีที่การซื้อขายครั้งนี้แม้จะเป็นการบังคับซื้อขาย แต่จวนหลินอ๋องก็ไม่ได้เอาเปรียบพวกเขา ทางกองทัพรุ่ยหลินประกาศออกมาแล้วว่าสมุนไพรพวกนี้องค์รัชทายาทเป็นผู้รับสั่งให้พวกเขาไปหาซื้อมา ดังนั้นค่าสมุนไพรทั้งหมดพระองค์จะเป็นผู้รับผิดชอบเอง และจะจ่ายเงินค่าสมุนไพรให้พวกเขาภายในสองถึงสามวัน

นี่ถึงทำให้บรรดาเถ้าแก่ร้านทั้งหลายไม่ได้ปวดใจมากถึงขนาดนั้น

ภายในลานเรือนพักของจวินอู๋เสีย บัดนี้ได้ถูกแปลงโฉมใหม่ให้กลายเป็นคลังเก็บสมุนไพรชั่วคราว หีบบรรจุสมุนไพรนานับชนิดถูกนำมากองซ้อนกันจนเท่าภูเขาขนาดย่อมๆ เนื่องจากสมุนไพรเหล่านี้มีจำนวนมากเกินไปจนไม่สามารถยัดเข้าไปในห้องปรุงยาของนางได้อีก ก็เลยถูกขนมาพักไว้ที่ลานเรือนพักของนางแก้ขัดไปก่อน แม้แต่บริเวณด้านหน้าที่พักส่วนตัวของมั่วเฉี่ยนยวนที่อยู่ใกล้กัน ก็ยังถูกลิดรอนพื้นที่แล้วนำมาใช้เป็นที่เก็บกักตุนสมุนไพรพวกนี้ชั่วคราว

เป็นเวลาถึงครึ่งวันเต็มที่จวินอู๋เสียขลุกตัวอยู่แต่ในห้องปรุงยาและทำการวิเคราะห์ส่วนผสมของยาพิษในร่างของทหารกองทัพรุ่ยหลินทั้งสิบคน จากตัวอย่างเลือดที่นำออกมาจากตัวของพวกเขา ในที่สุดตัวยาถอนพิษก็ออกมาเป็นรูปเป็นร่าง!

ราตรีมืดมิดเข้าปกคลุมทั้งเมืองหลวง ดวงจันทร์นวลงามหลบลี้ออกจากเบื้องหลังกลุ่มเมฆครึ้มแล้วฉายแสงผ่องอวดโฉมไปทั่วทั้งใต้หล้า

จวินอู๋เสียที่วุ่นอยู่กับการทดลองมาตลอดทั้งวัน หลังจากวิจัยสูตรยาถอนพิษออกมาได้แล้วและมั่นใจว่าผลของยานั้นสามารถถอนพิษได้จริงๆ นางก็รีบปรุงยาชุดแรกออกมาแล้วให้ทหารทั้งสิบคนกินมันเข้าไปทันที จวินอู๋เสียขอให้พวกเขารออยู่ในห้องปรุงยาก่อนเพื่อติดตามผลของการถอนพิษ หลังจากกินยาไปได้ระยะหนึ่ง จวินอู๋เสียก็เข้าไปจับชีพจรให้พวกเขาอีกครั้ง ในครั้งนี้พลังวิญญาณของพวกเขาไม่ได้ปั่นป่วนอีกต่อไป ชีพจรของพวกเขาอย่างเต้นสม่ำเสมอและมั่นคง ทุกอย่างล้วนกลับสู่สภาพปกติอีกครั้ง

“พวกเจ้ากลับไปได้แล้ว อ้อ เรียกหลงฉีให้เข้ามาหาข้าด้วย”

กลุ่มคนโค้งคำนับจวินอู๋เสียครั้งหนึ่งแล้วออกจากห้องปรุงยาไป ผ่านไปสักพัก หลงฉีก็กระวีกระวาดวิ่งเข้ามา

จวินอู๋เสียยุ่งมาทั้งวัน ตอนนี้นางปวดเอวปวดหลังไปหมดแล้ว ร่างเล็กทิ้งตัวลงบนเก้าอี้อย่างเหนื่อยล้า มือเล็กๆ ทุบไปที่น่องที่ปวดหนึบจากการฝืนยืนมาตลอดทั้งวัน

หลงฉีเดินเข้าไปหานางอย่างเงียบๆ เขาก้มศีรษะลงและเทน้ำอุ่นใส่ลงในถ้วยแล้วยื่นมันส่งให้กับนาง

คุณหนูใหญ่ของพวกเขาเป็นคนพูดไม่เก่งและไม่ชอบพูดมาก แต่นางเป็นคนที่เอาใจใส่และดูแลคนใกล้ชิดของตัวเองเป็นอย่างดี อย่ามองว่าใบหน้าเล็กๆ นั่นทำหน้าเย็นชาตีตัวออกห่างผู้คนตลอดทั้งวัน แต่ขอเพียงแค่นางยินยอม ไม่ว่าเรื่องใดนางก็สามารถทำให้มันจบลงอย่างสวยงามสมบูรณ์แบบได้เสมอ หลงฉีเห็นทหารทั้งสิบคนที่ถูกพิษที่เพิ่งเดินจากไปก่อนหน้านี้แล้ว พิจารณาดูจากสีหน้าที่แดงเรื่อ ฝีเท้าที่ย่ำก้าวอย่างมั่นคง และรอยยิ้มเล็กๆ บนใบหน้านั่น เท่านี้เขาก็รู้แล้วว่าคุณหนูใหญ่หลอมยาถอนพิษได้สำเร็จแล้ว!

บุรุษชาติทหารที่หมกมุ่นอยู่แต่กับศิลปะการต่อสู้มาทั้งชีวิต ไม่อาจทำอะไรเพื่อคุณหนูใหญ่ได้ นี่เป็นเพียงการแสดงความขอบคุณไม่กี่วิธีที่บุรุษงุ่มง่ามอย่างเขาพอจะคิดออก

จวินอู๋เสียก็ไม่ได้ทำให้เขาต้องลำบากใจ นางรับถ้วยน้ำอุ่นนั้นมาดื่มแต่โดยดี หลังจากปล่อยให้ลำคอแห้งผากมากว่าครึ่งค่อนวัน น้ำอุ่นถ้วยนี้คล้ายกับจะทำให้นางกลับมามีชีวิตใหม่อีกครั้ง ความอ่อนล้าของนางค่อยๆ บรรเทาไป

“ข้าน้อยช่างไร้ความสามารถ ไม่อาจตรวจหาที่มาของคนเหล่านั้นได้พบ” หลงฉีก้มศีรษะลงด้วยความรู้สึกผิด จวินอู๋เสียขอให้เขาตรวจสอบที่มาของคนทั้งห้าสิบคนนั้น แต่เขากลับไม่ได้รับผลลัพธ์ใดๆ เลย

จวินอู๋เสียกลับไม่ได้แปลกใจเท่าไร นางเพียงกล่าวว่า “เป็นธรรมดากับสภาพการระเบิดเช่นนั้น” แม้แต่กระดูกก็ยังแหลกละเอียดเป็นผุยผง ต่อให้ใช้เทคโนโลยีในโลกเก่าของนาง ก็ใช่ว่าจะสามารถตรวจสอบได้ง่ายๆ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนที่นี่เลย