ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร

ตอนที่ 160 ข้าก็คือผู้ตัดสินชะตา (2)

มั่วเซวี่ยนเฝ่ยยกตัวเองไว้สูงมาก เพราะเขาเกิดมาในราชวงศ์และถูกผู้คนประจบเอาใจ มองด้วยสายตาอิจฉาเทิดทูนมาตั้งแต่เล็กๆ คงคิดไม่ถึงว่าวันนี้จะร่วงหล่นลงมาจากสวรรค์และกลายเป็นคนพิการที่ต้องเงยหน้าขึ้นมองผู้อื่นจากพื้นดิน

ให้เขาได้ลิ้มรสชาติจากการถูกผู้อื่นมองต่ำลงมาบ้าง ก็น่าจะเป็นฉากที่น่าดูชมทีเดียว

“จวินอู๋เสีย เจ้า…เจ้า…เจ้าเสียสติไปแล้วหรืออย่างไร เลิกบ้าได้แล้ว ข้าจะบอกอะไรเจ้าให้ ท่านอาจารย์ของข้าได้ส่งผู้อาวุโสของสำนักชิงอวิ๋นเดินทางมาที่รัฐชีแห่งนี้แล้ว อีกไม่นานเจ้าก็จะไม่สามารถทำตัวโอหังได้อีก เพราะฉะนั้น…”

เพียะ! เพียะ! เพียะ!

เสียงตบหน้าดังขึ้นสามครั้งติด ไม่ทันรอให้ไป๋อวิ๋นเซียนได้พ่นเรื่องไร้สาระออกมาจนจบ จวินอู๋เสียก็ตวัดฝ่ามือฟาดไปที่ใบหน้าอันแสนบอบบางของไป๋อวิ๋นเซียนจนหน้าของนางหันไปตามแรงตบ!

ครั้งนี้มันคือการตบหน้าของจริง!

เสียงตบนั้น แม้แต่มั่วเฉี่ยนยวนที่ยืนฟังอยู่ด้านข้างก็ยังเผลอหดคอกลับไปอย่างห้ามตัวเองไว้ไม่อยู่

จวินอู๋เสีย...นางช่างโหดเหี้ยมได้ใจจริงๆ!

“ข้าให้เจ้าช่วยคน ไม่ได้ให้เจ้ามาปากมาก” น้ำเสียงของจวินอู๋เสียอบอุ่นนุ่มนวลผิดปกติ รอยนิ้วทั้งห้าที่ประทับอยู่บนใบหน้าเล็กๆ ของไป๋อวิ๋นเซียนยังคงสดใหม่ชัดเจน

ไป๋อวิ๋นเซียนตะลึงค้างไปแล้ว ไม่คิดไม่ฝันว่าจะมีใครในโลกนี้ที่กล้าทุบตีนาง!

หญิงสาวยกมือขึ้นจับแก้มที่ถูกตบจนร้อนผ่าว แววตาที่ใช้มองไปยังจวินอู๋เสีย คล้ายกับคนที่ยังไม่ตื่นจากฝันดี

ฮ่องเต้ตกตะลึงไปอย่างสมบูรณ์ จวินอู๋เสียคนนี้บ้าไปแล้วจริงๆ ใช่หรือไม่ นางกล้าตบไป๋อวิ๋นเซียนแบบนั้นได้อย่างไรกัน!

“นี่เจ้า...ถึงกับกล้าตบหน้าข้า!” ไป๋อวิ๋นเซียนชี้นิ้วไปที่จวินอู๋เสียด้วยร่างกายที่สั่นเทิ้ม

จวินอู๋เสียเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าไป๋อวิ๋นเซียนอย่างไม่คิดจะรักษากิริยา จากนั้นการลงมือในครั้งต่อมาก็ทำเอาคนทั้งท้องพระโรงหยุดหายใจไปจริงๆ

จวินอู๋เสียยกมือขึ้นตบหน้าไป๋อวิ๋นเซียนอีกครั้ง จากนั้นก็ใช้เท้าแตะไปที่ท้องของไป๋อวิ๋นเซียนอย่างแรงจนร่างบางลอยกระเด็นออกไป

“อยากได้รับการยืนยันอีกครั้งหรือไม่เล่า” ริมฝีปากของจวินอู๋เสียคลี่ยิ้มสดใส เป็นรอยยิ้มทรงเสน่ห์ที่ใครเห็นเป็นต้องตกตะลึง

ที่มุมปากของไป๋อวิ๋นเซียนมีเลือดไหลลงมา ผมเผ้าของนางกระเซอะกระเซิง นางมองกลับมาจวินอู๋เสียด้วยความกลัวเหมือนกับได้เห็นวิญญาณร้ายตามหลอกหลอน

ในสำนักชิงอวิ๋น ไป๋อวิ๋นเซียนคือศิษย์เอกของท่านเจ้าสำนักชิงอวิ๋น ไม่มีใครในสำนักชิงอวิ๋นที่กล้าแตะต้องนาง ทุกคนต่างให้ความเคารพและเชื่อฟังนาง

แต่เมื่อนางมาถึงรัฐชีแห่งนี้และได้พบกับจวินอู๋เสีย ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป

จวินอู๋เสียไม่เพียงแต่จะเอาชนะนางได้ แต่นางยังกล้าลงมือตบตีนางอย่างไร้ความเมตตาอีกด้วย!

ในครั้งนี้ ไป๋อวิ๋นเซียนได้ลิ้มรสชาติของความหวาดกลัวแล้วอย่างแท้จริง ความเย่อหยิ่งทั้งหมดของนางสลายหายไปอย่างสมบูรณ์

“ไปลากนางมานี่” จวินอู๋เสียสั่งทหารกองทัพรุ่ยหลินที่ยืนอยู่ข้างหลัง

ทหารจากกองทัพรุ่ยหลินสองคน ก็ไปลากตัวไป๋อวิ๋นเซียนที่เดินกะเผลกกลับเข้ามาตามคำสั่งของจวินอู๋เสียโดยไม่รอช้า

ไป๋อวิ๋นเซียนพยายามดิ้นรนขัดขืน แต่กำลังของนางเล็กน้อยเพียงนั้น จะต่อกรกับทหารกองทัพรุ่ยหลินสองคนที่ฝึกฝนมาเป็นอย่างดีได้อย่างไร ทันทีที่พวกเขาถึงตัวไป๋อวิ๋นเซียน นางก็ถูกลากมาอยู่ต่อหน้าจวินอู๋เสีย

“เจ้า...เจ้าจะตบตีข้าแบบนี้ไม่ได้นะ เจ้าไม่รู้หรือว่าอาจารย์ของข้าเขาเป็นถึงเจ้าสำนักชิงอวิ๋นเชียวนะ!” ไป๋อวิ๋นเซียนมองจวินอู๋เสียด้วยอาการสั่น นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้เห็นคนบ้าที่ไม่สนใจขุมกำลังที่อยู่เบื้องหลังนาง จวินอู๋เสียโยนคำพูดเหล่านี้ทิ้งไป ในสายตาของนาง ไป๋อวิ๋นเซียนก็ไม่ต่างอะไรไปจากมดปลวกที่เดินต้อยๆ อยู่ตามพื้นดิน สามารถบดขยี้ให้ตายได้ตราบเท่าที่นางต้องการ

เพียะ!

“อ้อ เหรอ” จวินอู๋เสียหรี่ตาลง ยกมือขึ้นแล้วตบไปที่ใบหน้าเล็กๆ ของไป๋อวิ๋นเซียนอีกครั้ง

“สำนักชิงอวิ๋น…นับเป็นตัวอะไรกัน”

ไป๋อวิ๋นเซียนอ้าปากค้าง มองไปที่จวินอู๋เสียด้วยความหวาดกลัว ความเกลียดชังที่มีทั้งหมดถูกแทนที่ด้วยความกลัว เมื่อถูกจ้องมองดวงตาที่เหมือนกับบ่อน้ำเหือดแห้งคู่นั้น ไม่รู้ทำไมนางถึงรู้สึกมันก็ถูกลากลงนรกอเวจี

“ไปช่วยคนรักของเจ้าเสียสิ เขาพึ่งพาใครไม่ได้อีกแล้วนอกจากเจ้า แสดงความสามารถของศิษย์เอกสำนักชิงอวิ๋นออกมาให้ข้าดูหน่อยว่าเจ้าสามารถทำอะไรได้บ้าง” จวินอู๋เสียเผยรอยยิ้มร้ายออกมา ทหารสองคนที่เข้าใจความหมายของรอยยิ้มของจวินอู๋เสียก็ลากไป๋อวิ๋นเซียนไปทิ้งไว้ที่ด้านหน้าของมั่วเซวี่ยนเฝ่ย

ในเวลานี้ ไป๋อวิ๋นเซียนไหนเลยจะยังมีความหยิ่งยโสหลงเหลืออยู่อีก นางพาร่างกายที่สั่นระริกคลานเข้าไปคุกเข่าอยู่ข้างๆ มั่วเซวี่ยนเฝ่ย มองดูภาพเข่าที่มีเลือดไหลอาบจนนองพื้น นางก็หยุดร่างกายไม่ให้สั่นไม่ได้เลย