ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร

ตอนที่ 172 นี่คือการล่อลวง (1)

ไม่ว่าจะทำอย่างไร จวินอู๋เย่าก็ไม่ยอมปล่อย เขายิ้มอย่างอันธพาลและกระชับแขนที่โอบรอบเอวของนางให้แน่นขึ้นเรื่อยๆ

“ช่างใจร้ายจริงๆ หลังจากใช้งานข้าเสร็จก็รีบผลักไสข้าเลยหรือ” หลังจากพูดคำนั้นออกมา เขาก็โยนแมวดำตัวน้อยในมือลงบนโต๊ะข้างๆ ขณะที่จวินอู๋เสียขมวดคิ้วมุ่น เขาก็อุ้มนางขึ้นมา

“เจ้าทำอะไร” ดวงตาของจวินอู๋เสียเป็นประกายเล็กน้อยยามเมื่อได้เห็นรอยยิ้มที่หล่อเหลานั้น

“คนที่ได้รับบาดเจ็บต้องทายา” จวินอู๋เย่าชี้ไปที่รอยเลือดที่เสี่ยวเฮยข่วนทิ้งไว้บนแขนขาวเนียนของนาง

"ไม่จำเป็น"

"จำเป็น" จวินอู๋เย่ามองร่างเล็กในอ้อมแขนของเขาด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“...” ไม่ว่านางจะเอ่ยอะไรเขาก็ไม่เคยฟังอยู่แล้ว

เมื่อเห็นว่าเด็กน้อยหยุดดิ้น จวินอู๋เย่าก็อารมณ์ดีมาก มุมปากยกยิ้มขึ้นอย่างสดใส และอุ้มจวินอู๋เสียมานั่งที่ข้างเตียง ก่อนจะหยิบขวดยาห้ามเลือดออกมาจากกล่องไม้เล็กๆ ที่อยู่ใต้เตียงของนางอย่างคุ้นเคย

เนื้อครีมสีไข่มุกมีกลิ่นหอมจางๆ จวินอู๋เย่าพับแขนเสื้อของจวินอู๋เสียขึ้น แตะเนื้อครีมที่ปลายนิ้วของเขาแล้วทาลงบนบาดแผลของนางอย่างเบามือ

กรงเล็บแหลมคมของแมวดำตัวน้อยข่วนจนเป็นบาดแผลโดยไม่รู้ตัว แม้ว่าบาดแผลจะไม่ลึก แต่ก็ดูขัดลูกตา ปลายนิ้วอุ่นๆ แตะเนื้อครีมที่เย็นแล้วทาลงบนบาดแผลที่มีเลือดซึมเล็กน้อย จวินอู๋เสียรู้สึกเจ็บเล็กน้อยตรงแขนและรู้สึกคันเล็กน้อยในใจ

จวินอู๋เสียก้มศีรษะลง มองดูชายคนนั้นทายาให้นางอย่างอดทน เขาไม่ปล่อยแม้แต่บาดแผลเล็กๆ น้อยๆ เช่นนี้

บาดแผลที่แขนทั้งสองข้างได้รับการทายาแล้ว เพื่อป้องกันไม่ให้แขนเสื้อโดนเนื้อครีมบนผิวหนัง จวินอู๋เย่าจึงไม่ได้พับแขนเสื้อของจวินอู๋เสียลงมา แต่จับมือเล็กๆ ของนางไว้บนฝ่ามือและเล่นปลายนิ้วที่อ่อนนุ่มของนาง

ทั้งนุ่มและเนียนมากจริงๆ

“ปล่อยข้าได้แล้ว” แผ่นหลังของจวินอู๋เสียแข็งทื่อเล็กน้อย ตอนนี้นางถูกจวินอู๋เย่ากอดจากด้านหลัง มือทั้งสองข้างของนางยังถูกจับด้วยมืออันใหญ่โตของเขา และร่างที่เล็กอยู่แล้วก็อยู่ภายใต้ร่างกายที่สูงใหญ่ของจวินอู๋เย่าจนแทบจะมองไม่เห็น

แผ่นหลังของนางติดกับหน้าอกของเขา และแผ่นหลังของนางก็สามารถสัมผัสได้ถึงความถี่ของการเต้นของหัวใจที่เต้นอยู่ใต้หน้าอกของเขาอย่างชัดเจน

จวินอู๋เย่าหัวเราะด้วยเสียงต่ำ ร่างกายที่แข็งทื่อของเจ้าตัวเล็กไม่สามารถหลบตาเขาได้

อย่างน้อยก็มีปฏิกิริยามิใช่หรือ

“เจ้านี่ช่างใจร้ายจริงๆ ข้าช่วยเจ้าไขข้อสงสัย แถมยังช่วยทายาให้เจ้า แต่เมื่อใช้ข้าเสร็จ เจ้าก็ไล่ข้าออกไปเลยหรือ เสียแรงที่ข้าอุตส่าห์ล้างตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าทุกครั้งที่มาเจอเจ้า เฮ้อ..." เขาพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยราวกับว่าเขาไม่ได้รับความธรรมเลย แต่ใบหน้าที่หล่อเหลานั้นกลับขยับเข้าใกล้คอของจวินอู๋เสียราวกับว่ากำลังออดอ้อน

“ไม่” จวินอู๋เสียรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย นางไม่เคยคิดที่จะเข้าใกล้จวินอู๋เย่า เพราะชายผู้นี้เต็มไปด้วยอันตรายและความลึกลับ ตั้งแต่แรกเริ่มนางจึงไม่ต้องการเข้าใกล้และยุ่งกับเขาเลย

ทั้งๆ ที่ต้องการให้ไปตามทางใครทางมัน แต่ทุกครั้งเขามักจะปรากฏตัวในเวลาที่เหมาะสมเสมอ

“ไม่อะไร เสี่ยวเสีย เจ้ารังเกียจข้ามากขนาดนี้เชียวหรือ” น้ำเสียงทุ้มต่ำที่เต็มไปด้วยความเศร้าสร้อยทำให้คนฟังรู้สึกกังวล

“ไม่...ได้เกลียด” จวินอู๋เสียไม่รู้จะทำอย่างไร นางไม่ได้โกรธจวินอู๋เย่าตั้งแต่แรก เพราะพวกเขาทั้งสองคนช่วยเหลือซึ่งกันและกันเพื่อออกจากหน้าผานั้น ฉะนั้นสำหรับนางแล้วไม่ชอบแต่ก็ไม่เกลียด

ยิ่งไปกว่านั้นคือจวินอู๋เย่าช่วยท่านปู่ของนางและมีพระคุณต่อนาง นางจะเกลียดผู้มีพระคุณของตัวเองได้อย่างไร