ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร

ตอนที่ 175 จัดการ (1)

ในห้อง จวินอู๋เสียบ้วนปากของนางไปแล้วเจ็ดถึงแปดครั้ง แต่ก็ไม่สามารถขจัดกลิ่นเลือดในลำคอของนางได้ นางนั่งข้างโต๊ะและมองดูเจ้าแมวดำตัวน้อยที่กำลังดิ้นรนอยู่บนโต๊ะ เป็นครั้งแรกที่ดวงตาของนางมีความกังวลเกิดขึ้น

นางยกมือขึ้นแล้วลูบขนมันตามปกติ

“ผ่านมันไปให้ได้นะ”

เจ้าแมวดำตัวน้อยไม่รู้ว่ามันดิ้นรนมานานแค่ไหน รู้แค่ว่าราชสีห์ทองคำยักษ์ตัวนั้นค่อยๆ ถูกมันฉีกกระชากทีละเล็กทีละน้อย มันมีบาดแผลทั่วตัว หมดแรง และล้มลง ท่ามกลางความมืดอันว่างเปล่า มันได้ยินเสียงที่คุ้นเคยอย่างยิ่ง

เหมียววว

จวินอู๋เสียตื่นขึ้นมา และทันทีที่นางลืมตาขึ้น นางก็เห็นเจ้าแมวดำตัวน้อยที่คุ้นเคยกำลังถูใบหน้าของนางอยู่

"ทำไมเจ้ามานอนอยู่ที่นี่" เสี่ยวเฮยกะพริบตาและมองจวินอู๋เสีย เมื่อมันตื่นขึ้นมาก็เห็นจวินอู๋เสียนอนอยู่บนโต๊ะ

จวินอู๋เสียลุกขึ้นนั่งและไม่ได้ตอบคำถามของเสี่ยวเฮยทันที นางมองเจ้าแมวดำตัวน้อยอย่างละเอียด และพบว่ามีขนสีทองแซมอยู่บนหน้าอกของมัน ขนสีทองนั่นเหมือนดั่งโซ่ที่ฝังอยู่ในขนสีดำเหล่านั้น

แมวดำตัวน้อยเอียงศีรษะและมองตามสายตาของจวินอู๋เสีย ดึงขนของตัวเองออกมา จากนั้นมันก็เห็นรอยสีทองนั้น

“เอ่อ ทำไมมันถึงดูเหมือนเจ้าตัวใหญ่นั่นจัง” แมวดำตัวน้อยพึมพำ

“ตอนนี้เจ้ารู้สึกอย่างไรบ้าง” จวินอู๋เสียเอ่ยถาม

“สดชื่นมาก ไม่รู้ว่าเจ้าสิงโตโง่เขลานั่นวิ่งเข้าไปในความฝันของข้าได้อย่างไร ข้าจึงกินมันอีกครั้ง ฮ่าๆๆ” แมวดำตัวน้อยเงยหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจ ราวกับว่าเครื่องหมายสีทองบนหน้าอกของมันคือตราสัญลักษณ์ของวีรบุรุษ

จวินอู๋เสียยื่นมือออกมาลูบหัวเล็กๆ ของมัน ใจที่กังวลอยู่ก็ค่อยๆ คลายลง

แมวดำตัวน้อยไม่รู้สึกว่ามีการเปลี่ยนแปลงอื่นๆ ในร่างกายของมันจึงไม่คิดมาก

สองวันต่อมา องค์รัชทายาทมั่วเฉี่ยนยวนขึ้นเถลิงราชสมบัติ ทั่วทั้งรัฐชีเฉลิมฉลองที่ฮ่องเต้พระองค์ใหม่ขึ้นครองราชย์ ทรงพระราชทานอภัยโทษให้กับเหล่านักโทษที่มีความผิดไม่รุนแรงทั้งหมดในคุกให้ได้รับการปล่อยตัว

ในวันแรกของการขึ้นครองราชย์ มั่วเฉี่ยนยวนได้ปฏิรูประบบราชสำนักใหม่ ขับไล่หนอนที่ทุจริตและติดสินบนออกจากตำแหน่งของพวกเขา และได้เลื่อนตำแหน่งขุนนางที่มีฐานะยากจนขึ้นมา

การแต่งตั้งข้าราชการของฮ่องเต้องค์ใหม่ไม่ได้ให้ความสำคัญกับฐานะหรือชาติตระกูล แต่ใช้ความสามารถของแต่ล่ะคนเป็นเกณฑ์หลัก ทำให้ฮ่องเต้เป็นที่นิยมมากขึ้นในหมู่ประชาชน

และในช่วงเวลาของการเฉลิมฉลองทั่วรัฐนี้ ร่างที่จนตรอกก็ถูกกองทัพรุ่ยหลินสองคนลากมายืนอยู่ที่มุมหนึ่งของราชสำนัก มองดูมั่วเฉี่ยนยวนสวมชุดมังกรนั่งอยู่บนบัลลังก์และจัดการปัญหาบ้านเมือง

“ภาพนี้ดูดีหรือเปล่า” จวินอู๋เสียเดินออกมาจากมุมมืด มองดูชายชราที่มีใบหน้าเศร้า

อดีตฮ่องเต้มีสีหน้าซีดเซียว นัยน์ตาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง บัลลังก์ที่เขาปกป้องอย่างระมัดระวังมาโดยตลอด ตอนนี้กลับถูกลูกชายที่เขารังเกียจนั่งอยู่ ส่วนตัวเขากลับถูกกองทัพรุ่ยหลินบังคับให้ดูกระบวนการทั้งหมดของการขึ้นครองบัลลังก์

เข็มเงินของจวินอู๋เสียแทงเข้าที่ดวงตาของเขา มันไม่ได้ทำให้เขาตาบอด แต่ทำให้เขาลืมตาอยู่ตลอดเวลา แม้ว่าเขาจะไม่ต้องการมอง แต่เข็มเงินในดวงตาของเขาก็ทำให้เขาไม่สามารถปิดตาลงได้

จวินอู๋เสียต้องการให้เขาดูตำแหน่งฮ่องเต้ที่เขาให้ความสำคัญมากที่สุด ถูกลูกชายที่เขารังเกียจมากที่สุดแย่งชิงไป

จากฮ่องเต้ที่ยืนอยู่เหนือผู้คนนับหมื่นสู่นักโทษ เรื่องที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ทำให้อดีตฮ่องเต้มีผมขาวแซมขึ้นเต็มศีรษะในเวลาเพียงไม่กี่วัน และร่างกายของเขาก็แก่ชราลงไปสิบกว่าปี

“จวินอู๋เสีย ชนะเป็นเจ้าแพ้เป็นโจร ข้าพ่ายแพ้ในมือของเจ้า ข้ายอมรับ แต่เจ้าอย่าได้หยิ่งผยองมากจนเกินไปนัก มั่วเฉี่ยนยวนสามารถฆ่าบิดาของตัวเองแล้วแย่งชิงบัลลังก์ไปได้ รอเขาขึ้นครองราชย์แล้ว เขาจะยอมปล่อยให้จวนหลินอ๋องเป็นใหญ่ได้อย่างไร” อดีตฮ่องเต้จ้องจวินอู๋เสียอย่างชั่วร้าย เพราะเขารู้ดีว่ามั่วเฉี่ยนยวนนั้นมีความสามารถเพียงใด