ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร

ตอนที่ 196 เปิดโลงศพ (3)

นี่เป็นครั้งแรกที่จวินอู๋เสียได้เห็น ‘บิดา’ ของตัวเอง นางจึงรู้สึกสับสนมาก

ถ้าจวินกู้กลายเป็นกองกระดูก นางอาจจะไม่รู้สึกอะไรเลย แต่เมื่อมองดูใบหน้าที่ค่อนข้างคล้ายคลึงกับของตัวเอง มันเป็นเรื่องยากสำหรับจวินอู๋เสียที่จะถือว่าอีกฝ่ายเป็นอดีตที่ไม่เกี่ยวข้องกันอีก

“ขอข้าดูหน่อย” จวินอู๋เสียมองใบหน้าของจวินกู้และขับไล่อารมณ์สับสนในใจออกไป ยุคนี้ไม่มีวิธีอะไรในการป้องกันการเน่าเปื่อย จวินกู้ได้เสียชีวิตไปแล้วสิบปีและยังถูกฝังลงดิน ตามปกติแล้วมันควรจะกลายเป็นกระดูกไปนานแล้ว แต่สภาพตอนนี้ของเขานั้นเหมือนกับว่าเขาเพิ่งเสียชีวิตไป

จวินชิงรีบหลบทางให้จวินอู๋เสียทันที และไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขาเชื่อฟังคำพูดของจวินอู๋เสียทุกอย่างอย่างไม่มีเหตุผล

จวินอู๋เสียตรวจสอบร่างกายของจวินกู้อย่างละเอียด จวินกู้ไม่มีการเต้นของชีพจรและหัวใจแล้ว และร่างกายของเขาก็เย็นเฉียบ เขาตายไปแล้วจริงๆ แต่จวินอู๋เสียก็พบปัญหาที่ผิดปกติบางอย่าง

ผิวหนังของจวินกู้นุ่มมากและแขนขาของเขาก็ไม่แข็งทื่อ ซึ่งไม่สอดคล้องกับเวลาที่เขาเสียชีวิต สภาพปัจจุบันของจวินกู้นั้นเหมือนกับว่าเขาเพิ่งเสียชีวิตไปได้ไม่นาน

เป็นเวลาสิบปีที่ร่างกายไม่เน่าเปื่อยและแขนขาไม่แข็งทื่อ ซึ่งเป็นเรื่องยากที่จะทำความเข้าใจจริงๆ

ร่างกายของจวินกู้ไม่มีความผิดปกติ ดังนั้น...

สายตาของจวินอู๋เสียมองไปที่หยกสวยงามในปากของจวินกู้โดยไม่รู้ตัว หากมีอะไรที่ผิดแผกออกไป สิ่งนั้นก็น่าจะเป็นหยกวิญญาณ

สิ่งที่ทำให้สำนักชิงอวิ๋นต้องใช้คนมากมายเดินทางมารับด้วยตัวเอง จะต้องไม่ใช่สิ่งของธรรมดาอย่างแน่นอน

หรือว่าสาเหตุที่ทำให้ร่างกายของจวินกู้ไม่เน่าเปื่อยนั้นเป็นเพราะหยกวิญญาณชิ้นนี้

มือของจวินอู๋เสียค่อยๆ ยื่นมือออกไปสัมผัสหยกวิญญาณชิ้นนั้น

เมื่อหยกวิญญาณที่ทั้งเย็นและเรียบเลื่อนสัมผัสโดนปลายนิ้ว ทันใดนั้นพลังแปลกประหลาดก็แล่นผ่านปลายนิ้วพุ่งเข้าใส่หัวของจวินอู๋เสียโดยตรง

เสียงระเบิดดังตู้มคล้ายกับจะก้องไปทั้งหัวของนาง และแล้วความคิดทั้งหมดของจวินอู๋เสียก็หยุดชะงักลงโดยพลัน

แรงดึงที่มหาศาลกำลังฉีกกระชากจิตวิญญาณของนางไม่หยุด และดูเหมือนว่าจะมีกระแสน้ำวนขนาดใหญ่ในร่างกายของนางที่พยายามดูดซับจิตวิญญาณของนางอย่างต่อเนื่อง

เมี๊ยววว เสียงกรีดร้องของสัตว์ร้ายสีดำดังทะลุแก้วหู

ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย

“อู๋เสีย!” จวินชิงที่อยู่ด้านข้างร้องเมื่อเห็นสีหน้าที่เจ็บปวดของผู้เป็นหลานสาว ร่างของเด็กสาวล้มตัวไปข้างหลังทันทีราวกับว่านางไร้เรี่ยวแรง

จวินชิงรีบเอื้อมมือออกไปประคองจวินอู๋เสียไว้ในอ้อมแขนของเขา

วินาทีที่ปลายนิ้วเรียวแยกจากหยกวิญญาณ แรงดึงเหล่านั้นก็หายไปในทันที จวินอู๋เสียนอนอยู่ในอ้อมแขนของจวินชิง สูดอากาศเข้าปอดลึกๆ หลายรอบ ดวงตาของนางเพ่งมองเล็กน้อย ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ทำให้นางกลัวไม่หาย

ความรู้สึกที่จิตวิญญาณควบคุมไม่ได้ ความเจ็บปวดที่ราวกับว่าจิตวิญญาณของตัวเองจะถูกฉีกกระชากและดึงออกมาในวินาทีต่อมา นี่เป็นสิ่งที่จวินอู๋เสียไม่เคยสัมผัสมาก่อน

แม้ว่าจะเป็นเพียงการสัมผัสในช่วงเวลาสั้นๆ แต่ก็ทำให้จวินอู๋เสียไร้เรี่ยวแรงไปทั้งตัว เหงื่อที่ไหลโชกทำให้อาภรณ์ของนางเปียกชุ่ม และใบหน้าเล็กๆ ที่งดงามก็ซีดเผือดไปทั้งดวง

ท่าทางของจวินอู๋เสียทำให้จวินเสี่ยนและจวินชิงตกใจเป็นอย่างมาก

“อู๋เสีย เจ้าเป็นอะไรไป” หัวใจของจวินเสี่ยนบีบรัดแน่น คนที่ไม่เป็นอะไร เมื่อครู่กลายเป็นแบบนี้ไปได้อย่างไรกัน จวินเสี่ยนนึกถึงการกระทำของจวินอู๋เสียเมื่อสักครู่ เขามองไปที่โลงศพและดวงตาของเขาก็จับจ้องไปที่หยกวิญญาณในปากของจวินกู้

อู๋เสียเป็นแบบนี้หลังจากสัมผัสกับหยกวิญญาณชิ้นนั้น หรือว่าหยกวิญญาณนั้นจะมีพลังพิเศษจริงๆ

จวินเสี่ยนมองไปที่ใบหน้าซีดขาวของหลานสาว จากนั้นก็มองไปที่ศพที่เหมือนยังมีชีวิตอยู่ของลูกชายในโลงศพ เขายื่นมือออกไปหมายจะสัมผัสกับหยกวิญญาณชิ้นนั้น

“ท่านปู่ อย่า!” จวินอู๋เสียกุมหน้าอกไว้แน่นแล้วร้องออกมาด้วยความตกใจ

......