ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร

ตอนที่ 197 เปิดโลงศพ (4)

ทันทีที่จวินอู๋เสียตะโกนออกมา จวินเสี่ยนก็ได้สัมผัสกับหยกวิญญาณไปแล้วและรู้สึกได้ถึงความเย็นที่ส่งมาจากมือของเขา จวินเสี่ยนขมวดคิ้วเล็กน้อย เขา...ไม่มีความผิดปกติใดๆ เกิดขึ้นทั้งสิ้น

“อู๋เสีย เจ้าเป็นอะไรกันแน่ อย่าทำให้อาเล็กตกใจ” จวินชิงกอดจวินอู๋เสียไว้แน่น เขาตกใจจนเหงื่อออกท่วมตัว ช่วงเวลาที่จวินอู๋เสียผิดปกติเมื่อครู่นี้ สัตว์ร้ายสีดำที่มากับจวินอู๋เสียก็แสดงความเจ็บปวดออกมาเช่นกัน ในเวลานี้สัตว์ร้ายสีดำยังคงเหนื่อยหอบอยู่บนพื้น และในชั่วพริบตาจวินอู๋เสียและสัตว์ร้ายสีดำก็ดูเหมือนจะได้รับบาดเจ็บสาหัส สถานการณ์ของทั้งคู่น่าเป็นห่วงอย่างมาก

เป็นเรื่องที่น่ากังวลใจอย่างยิ่งสำหรับเขาเนื่องจากทั้งเจ้านายและภูติวิญญาณผู้ผูกพันธสัญญาเกิดความผิดปกติขึ้นในเวลาเดียวกัน

“ข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะ” จวินอู๋เสียส่ายหัว พยายามทำให้ตัวเองมีสติ ความเจ็บปวดเมื่อสักครู่แตกต่างจากความเจ็บปวดทางร่างกาย และความเจ็บปวดทางจิตวิญญาณก็น่ากลัวยิ่งกว่า นางบังคับตัวเองให้ยืนขึ้นและมองไปที่จวินเสี่ยน

“ท่านปู่ ท่านไม่เป็นอะไรแน่หรือเจ้าคะ” สายตาของนางจับจ้องไปที่หยกวิญญาณชิ้นนั้นที่จวินเสี่ยนสัมผัสอยู่

จวินเสี่ยนผงะไปครู่หนึ่งและปล่อยหยกวิญญาณที่เขากำลังตรวจสอบทันที แล้วเดินไปที่ด้านข้างของจวินอู๋เสีย

“ปู่ไม่เป็นไร เจ้าเล่า ดีขึ้นหรือไม่”

จวินอู๋เสียพยักหน้า แต่ในใจก็ยังรู้สึกแปลกๆ อยู่เล็กน้อย เมื่อครู่ตอนที่นางสัมผัสกับหยกวิญญาณ นางรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าจิตวิญญาณของนางได้รับผลกระทบอย่างรุนแรง แต่เมื่อดูท่าทางของจวินเสี่ยนแล้ว หลังจากที่เขาสัมผัสกับหยกวิญญาณ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้สึกผิดปกติหรือมีอาการใดๆ ทั้งสิ้น นี่เป็นเพราะสาเหตุใดกัน

เมี้ยววว สัตว์ร้ายสีดำที่นอนอยู่บนพื้นเป็นเวลานานเห็นจวินอู๋เสียก็พยายามลุกขึ้นด้วยความยากลำบาก มันก้มศีรษะของมันลงและส่งเสียงร้องที่น่าสงสารออกมา ก่อนจะเดินมาหยุดอยู่ที่ด้านข้างของจวินอู๋เสียและถูไถหลังมือของนาง

ความรู้สึกนี้แย่มาก ข้าคิดว่าทั้งชีวิตนี้คงจะไม่ได้ประสบกับมันเป็นครั้งที่สองแล้วเสียอีก

น้ำเสียงของสัตว์ร้ายสีดำเต็มไปด้วยความหดหู่และเศร้าใจ

จวินอู๋เสียผงะไปครู่หนึ่ง นางก้มศีรษะมองไปยังสัตว์ร้ายสีดำและกล่าวว่า "เจ้าเคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อนหรือ"

เจ้าสัตว์ร้ายสีดำพยักหน้า

เหมียววว

ก่อนที่จะผสานจิตวิญญาณกับเจ้า ตอนที่จิตวิญญาณของข้าถูกแยกออกจากร่างกายก็เป็นแบบนี้แหละ

หลังจากได้ยินคำพูดของเจ้าแมวดำ ในที่สุดจวินอู๋เสียก็เข้าใจว่าสิ่งที่พวกเขาเพิ่งประสบมาเมื่อสักครู่นั้นคืออะไร หากเดาไม่ผิด หยกวิญญาณชิ้นนั้นน่าจะมีพลังในการดูดซับจิตวิญญาณและการดูดซับจิตวิญญาณประเภทนี้น่าจะมีขีดจำกัด

นางไม่ใช่ดวงวิญญาณเดิมของร่างนี้ ดังนั้นจิตวิญญาณของนางจึงไม่เสถียร แต่จิตวิญญาณของจวินเสี่ยนนั้นสมบูรณ์มาก หยกวิญญาณจึงไม่มีผลกระทบใดๆ กับเขา

หยกวิญญาณนี้สามารถดูดซับจิตวิญญาณที่ไม่เสถียรได้ ซึ่งนี่ไม่ใช่สิ่งที่จวินอู๋เสียชอบใจเลย

อย่างไรก็ตาม ผลของหยกวิญญาณนี้ที่มีต่อจิตวิญญาณไม่สามารถใช้อธิบายสภาพร่างกายที่ไม่เน่าเปื่อยของจวินกู้ได้

หรือว่าหยกวิญญาณชิ้นนี้ยังมีความลับอย่างอื่นที่ไม่มีใครรู้อยู่อีก

จวินอู๋เสียขมวดคิ้วมุ่น นางค่อนข้างมั่นใจทีเดียวว่าการที่จวินกู้สามารถรักษาร่างกายของเขาให้อยู่ในสภาพที่ดีแบบนี้ได้นั้นจะต้องเกี่ยวข้องกับหยกวิญญาณอย่างแน่นอน ถ้าหากนำหยกวิญญาณที่อยู่ในปากของจวินกู้ออกไป ร่างกายของเขาต้องจะเน่าเปื่อยในไม่ช้า

เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่งดงามของจวินกู้ในโลงศพ จวินอู๋เสียไม่ต้องการทำลายความสงบสุขของเขาในตอนนี้

“ท่านปู่ ข้ามีเรื่องจะปรึกษากับท่าน” จวินอู๋เสียเดินไปหาจวินเสี่ยน

“ข้าไม่คิดจะมอบหยกวิญญาณให้สำนักชิงอวิ๋น และเหตุผลที่ร่างกายของท่านพ่อมีสภาพที่ดีแบบนี้น่าจะเป็นเพราะหยกวิญญาณ ถ้ามอบหยกวิญญาณให้พวกเขา ข้าเกรงว่า…” จวินอู๋เสียยังไม่ทันพูดจบ จวินเสี่ยนก็เข้าใจในทันที

สิ่งที่สามารถทำให้ร่างกายไม่เน่าเปื่อยได้นานถึงสิบปีแบบนี้ น่าจะไม่มีอีกแล้วในโลกนี้

หากเป็นเมื่อก่อน จวินเสี่ยนยังคงมีความเด็ดขาดแบบนั้นอยู่ แต่ตอนนี้หลังจากที่เขาเห็นใบหน้าที่สงบสุขของจวินกู้แล้ว เขาก็ไม่สามารถทำลายสิ่งเหล่านี้ได้