ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร

ตอนที่ 192 ข้าต้องการที่จะแข็งแกร่งขึ้น (2)

“เช่นนั้นเจ้าแข็งแกร่งแค่ไหนเหรอ” จวินอู๋เสียยังคงไม่หันหน้ากลับไปมองเขา

จวินอู๋เย่ายิ้มแล้วกล่าวว่า "แล้วเจ้าต้องการให้ข้าแข็งแกร่งแค่ไหนเล่า"

"ฆ่าคนเหล่านั้น เจ้าทำได้หรือไม่" ในที่สุดจวินอู๋เสียก็หันหลังกลับไป แต่ดวงตาที่บริสุทธิ์คู่นั้นกลับถูกแทนที่ด้วยความมุ่งมั่นอย่างแรงกล้า

ไม่มีใครสามารถสัมผัสได้ว่าหัวใจของนางเจ็บปวดเพียงใดเมื่อเห็นดวงตาที่สิ้นหวังและไร้หนทางของจวินเสี่ยนและจวินชิง

ครอบครัวของนางไม่ควรต้อยต่ำเยี่ยงนี้

จวินอู๋เย่าเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่จวินอู๋เสียขอให้เขาฆ่าคน เขาแปลกใจอยู่บ้าง ด้วยคิดมาตลอดว่าเด็กน้อยของเขาไม่สนใจอะไรในตัวเขา

“ขอแค่เจ้าต้องการ ไม่มีอะไรที่ข้าทำไม่ได้” จวินอู๋เย่ากล่าวด้วยรอยยิ้ม

“พวกเขาต้องการสิ่งของของสกุลจวินของข้า แต่ถ้าให้สิ่งนั้นไป ท่านปู่กับท่านอาเล็กจะเสียใจมาก” จวินอู๋เสียกัดริมฝีปากของนาง แม้ว่านางอาจจะยังไม่คุ้นชินกับการมีปฏิสัมพันธ์ระหว่างคนในครอบครัว แต่ความเจ็บปวดในใจของนางนั้นมันชัดเจนมาก

จวินอู๋เสียไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดนางถึงพูดเรื่องเหล่านี้กับจวินอู๋เย่า

บุรุษผู้นี้ลึกลับ อันตราย และเผด็จการมาก แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดเช่นกันนางถึงรู้สึกอยู่เสมอว่าขอแค่นางเอ่ยปาก เขาก็สามารถทำทุกอย่างเพื่อนางได้

ความเชื่อใจที่อธิบายไม่ได้นี้ทำให้นางสับสนเล็กน้อย

"ถ้าไม่อยากให้ก็ไม่ต้องให้" จวินอู๋เย่ารู้สึกได้ว่าคืนนี้จวินอู๋เสียเปลี่ยนไปเล็กน้อย ดวงตาคู่นั้นของนางมีอารมณ์ที่ซับซ้อนมากมาย เหมือนกับว่ากำลังครุ่นคิดแต่ก็คล้ายกำลังเรียนรู้อะไรบางอย่าง

“ฝ่ายตรงข้ามแข็งแกร่งมาก แข็งแกร่งกว่าจวนหลินอ๋อง หากไม่ให้ พวกเขาจะโจมตีจวนหลินอ๋องแน่นอน” จวินอู๋เสียมั่นใจว่าจวนหลินอ๋องไม่เคยอยู่ในสายตาของสำนักชิงอวิ๋น ไม่เพียงแต่จวนหลินอ๋อง เกรงว่าแม้แต่รัฐชีก็ไม่เคยอยู่ในสายตาของสำนักชิงอวิ๋นเลยแม้แต่น้อย

ทั้งหมดนี้สามารถเห็นได้จากท่าทีของเจียงเฉินชิงที่มีต่อมั่วเฉี่ยนยวน

จะลุกขึ้นต่อสู้หรือยอมแพ้อย่างต้อยต่ำ

“ถ้าอย่างนั้นก็แค่ฆ่าพวกเขาซะ” จวินอู๋เย่ายิ้มอย่างชั่วร้าย ราวกับว่าสำหรับเขาแล้วการฆ่าคนก็ไม่ต่างอะไรไปจากการทานอาหารหรือดื่มน้ำ

“เจ้ากำลังคิดว่าจะอดทนให้เรื่องมันสงบไปก่อนใช่หรือไม่” จวินอู๋เย่ามองจวินอู๋เสียแล้วเอ่ยถาม

จวินอู๋เสียลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้าตอบกลับไป

นางกล้าลงมือกับอดีตฮ่องเต้และองค์ชายรอง เพราะนางมั่นใจว่านางสามารถขุดรากถอนโคนทั้งหมดเพื่อไม่ให้เกิดปัญหาตามมาในอนาคต แต่นางไม่มีความมั่นใจในการต่อกรกับทั้งกองกำลังของสำนักชิงอวิ๋น

การฆ่าคนกลุ่มนั้นที่อยู่ในวังหลวงไม่ใช่เรื่องยาก แต่สิ่งที่ยากคือการแก้แค้นที่จะตามมาหลังจากนั้นของสำนักชิงอวิ๋นต่างหาก

จวินอู๋เย่าเดินมาหยุดอยู่ข้างจวินอู๋เสีย เขายกมือขึ้นจับไหล่ทั้งสองข้างของนางไว้ ดวงตาสีเข้มคู่นั้นเพ่งมองไปที่ดวงตาของจวินอู๋เสียตรงๆ

“การยอมถอยคือทางเลือกของผู้อ่อนแอ เมื่อเจ้าถอยออกมาก้าวหนึ่งแล้ว ก้าวต่อไปเจ้าก็จะชินกับการ ’ยอม’ ที่ไม่สิ้นสุดในอนาคต เจ้าไม่อยากยอมแพ้แม้แต่น้อยใช่หรือไม่”

“ใช่” จวินอู๋เสียพยักหน้า ในเวลาสิบปีนี้สกุลจวินยอมมามากพอแล้ว นางไม่ยอมให้ท่านปู่กับท่านอาเล็กของนางใช้ชีวิตอยู่ภายใต้การกดขี่เช่นนี้อีก หากนางมอบหยกวิญญาณออกไป นางอาจจะแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าได้ แต่ความมั่นใจที่สกุลจวินสร้างขึ้นมาภายหลังจากแผนการสับเปลี่ยนบัลลังก์จะล้มครืนและถูกแทนที่ด้วยภาพลักษณ์ด้านลบ

“เช่นนั้นก็ไม่ต้องยอม ข้าเคยบอกแล้วว่าข้าจะตอบแทนบุญคุณ ดังนั้น...ได้โปรดอย่าเกรงใจที่จะใช้ข้า” รอยยิ้มที่มุมปากของจวินอู๋เย่ากว้างมากขึ้น เขาก้มลงและจับมือน้อยๆ ของจวินอู๋เสียขึ้นมาและจุมพิตลงไปที่หลังมือของนางอย่างอ่อนโยนและนุ่มนวล

“ข้าสามารถเป็นดาบหรือเป็นโล่ให้เจ้าได้ จะใช้อย่างไรขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเจ้า”

แววตาของจวินอู๋เสียเป็นประกายเล็กน้อย “เพราะเหตุใด” ทั้งๆ ที่พวกเขาไม่มีอะไรติดค้างกันแล้ว แต่เพราะเหตุใดเขายังต้องช่วยนางอีก