ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร

ตอนที่ 208 โหมดต่อสู้ (1)

จวินอู๋เสียมองเจ้าสัตว์ร้ายตัวหนึ่งกับดอกไม้ดอกหนึ่งต่อสู้กันด้วยสีหน้าเย็นชา สายตาของนางเหลือบมองไปที่ตู้สุราที่อยู่ด้านข้าง บนตู้เต็มไปด้วยยอดสุราธาราหยกที่ถูกแบ่งบรรจุไว้เป็นไหๆ ตู้ที่เคยเต็มไปด้วยสุรา บัดนี้กลับยุ่งเหยิงไปหมด ไหสุราที่ว่างเปล่าถูกวางระเกะระกะไว้บนตู้ บนพื้นยังมีเศษไหที่แตกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ยอดสุราธาราหยกที่ล้ำค่ากระจายอยู่ทั่วพื้น จึงไม่แปลกที่กลิ่นมันจะรุนแรงเยี่ยงนี้

เพียงแค่เหลือบมอง สายตาของจวินอู๋เสียก็เย็นเยียบขึ้นมาทันที

“แยกพวกเขาออกจากกัน” จวินอู๋เสียหรี่ตาลงและกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

จวินอู๋เย่ารู้ดีว่านางกำลังกล่าวกับผู้ใด เขากวาดสายตามองไปที่ ‘สนามรบ’ อันแสนวุ่นวายเบื้องหน้าโดยไม่พูดอะไรสักคำ จากนั้นก็ยื่นมือออกไปแล้วพุ่งตรงไปที่บัวหิมะมัวเมา

บัวหิมะมัวเมาผู้ซึ่งกำลังทำการล้างอายอยู่นั้นไม่ได้สังเกตเห็นการมาถึงของจวินอู๋เสียและจวินอู๋เย่าเลย เขาเงยหน้าขึ้นมามองเมื่อเห็นจวินอู๋เย่าพุ่งเข้ามาใกล้

แต่ว่าทุกอย่างก็สายเกินไปแล้ว

ทันทีที่บัวหิมะมัวเมาเงยหน้าขึ้น มือของจวินอู๋เย่าก็อยู่บนไหล่ของเขาแล้ว และการคุมขังที่แข็งแกร่งนั้นก็ทำให้บัวหิมะมัวเมารู้สึกเหมือนว่าไหล่ของเขากำลังจะหัก

“บัดซบ!” บัวหิมะมัวเมาสบถออกมา ร่างกายที่ว่องไวของเขาหันไปตามแรงมือของจวินอู๋เย่าอย่างรวดเร็ว มือของเขาจับข้อศอกของจวินอู๋เย่าไว้แล้วเท้าของเขาก็เหยียบลงบนพื้นอย่างมั่นคง

จวินอู๋เย่าไม่ขยับแม้แต่เล็กน้อย เขาเลิกคิ้วขึ้นแล้วมองเด็กหนุ่มรูปงามที่กำลังมึนเมาได้ที่

“ถือว่าไม่เลว แต่เลือกคู่ต่อสู้ไม่ถูกคน” ริมฝีปากของจวินอู๋เย่ายกขึ้นเล็กน้อย มือที่อยู่บนไหล่ของบัวหิมะมัวเมาหมุนอีกครั้ง แต่คราวนี้ในดวงตาของบัวหิมะมัวเมาแสดงความเจ็บปวดออกมาอย่างชัดเจน และเรี่ยวแรงทั้งหมดก็เหมือนถูกทำลายลงในทันที

หลังจากที่เจ้าสัตว์ร้ายสีดำหลุดพ้นจากพันธนาการและการกดขี่แล้ว มันก็อยากจะกระโดดเตะสวนกลับไปบ้าง แต่บนหลังคอของมันกลับถูกดึงขึ้นมา มันจึงถลึงตาหันกลับไปมองผู้ที่บังอาจมาขัดขวางมันอย่างโกรธเคือง...

ทันทีที่สบเข้ากับดวงตาสีม่วงคู่นั้น ความฮึกเหิมในใจของสัตว์ร้ายก็แปรเปลี่ยนเป็นความหวาดกลัวในทันใด ท่าทางเอาเรื่องเมื่อสักครู่กลายเป็นหงอยเชื่องขึ้นมาในชั่วพริบตา

“วุ่นวายพอหรือยัง” จวินอู๋เสียกอดอกแล้วมองจอมวุ่นวายทั้งสองที่จวินอู๋เย่าจับไว้

นางออกไปเพียงครู่เดียว…

ทันทีที่สัตว์ร้ายสีดำและบัวหิมะมัวเมาเห็นจวินอู๋เสีย ทั้งคู่ก็พร้อมใจกันเงียบเสียงลง

ดวงตาที่เย็นชาคู่นั้นเต็มไปด้วยความโกรธ นางกวาดสายตาจากใบหน้าที่มีขนนั้นไปยังใบหน้าที่งดงามน่ามอง ก่อนจะสลับสายตากลับมามองอีกครั้ง

“พูด!” น้ำเสียงเยือกเย็นที่แทบจะแช่แข็งคนได้เอ่ยคาดคั้น

สัตว์ร้ายสีดำรีบพูดแก้ตัวขึ้นมาทันทีว่า “เจ้านาย เจ้าสารเลวนี่ขโมยสุราท่านดื่มขณะที่ท่านไม่อยู่ ข้าต้องการจะห้ามเขา แต่เขากลับเปลี่ยนร่างแล้วมาต่อสู้กับข้า..."

นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่เจ้าสัตว์ร้ายสีดำและบัวหิมะมัวเมาเจอหน้ากัน ครั้งแรกเป็นเพราะจวินอู๋เสียทั้งสองฝ่ายจึงไม่สามารถต่อสู้กันได้ แต่วันนี้ทันทีที่จวินอู๋เสียออกไป เจ้าดอกบัวขาวตัวน้อยก็ทนไม่ไหวขยับเท้าเข้าใกล้ตู้เก็บสุราแล้วแอบหยิบยอดสุราธาราหยกออกมาดื่ม ทันทีที่เจ้าแมวดำสังเกตเห็น มันก็รีบเข้าไปห้ามทันทีแต่ไม่ทันกาล เจ้าดอกบัวขาวน้อยที่ดื่มสุราลงไปเปลี่ยนร่างไปเป็นบัวหิมะมัวเมาเสียแล้ว จึงไม่สนใจฟังคำร้องเตือนของแมวดำตัวน้อย เขากระดกสุราขึ้นซดท่าเดียวด้วยความบ้าคลั่ง

เจ้าแมวดำจนใจ จึงต้องเปลี่ยนร่างเป็นสัตว์ร้ายสีดำเพื่อต่อสู้กับบัวหิมะมัวเมา

ทว่าผลที่ได้กลับช่างน่าอเนจอนาถ...

เมื่อคิดถึงสภาพของตัวเองที่พุ่งเข้าไปด้วยท่าทางสง่าผ่าเผย แต่กลับลงเอยด้วยการถูกเจ้าเด็กนั่นจับกดลงกับพื้นเกือบทั้งคืน หัวใจของเจ้าสัตว์ร้ายสีดำก็แทบแหลกสลาย

แม้แต่ราชสีห์ทองคำยักษ์ก็ยังถูกมันกลืนลงท้องไป แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเจ้าดอกไม้ไร้ยางอายที่ชอบแอบขโมยสุราของเจ้านายดื่ม มันกลับเป็นฝ่ายที่ถูกทุบตีเสียจนสะบักสะบอม นี่...มันไม่สมเหตุสมผลเลย

เมื่อครู่จวินอู๋เสียตั้งใจจะลงโทษจอมวุ่นวายทั้งสองนี้จริงๆ แต่หลังจากฟังคำอธิบายของเสี่ยวเฮยแล้ว นางก็เงียบไปครู่หนึ่ง ความโกรธในดวงตาคู่นั้นค่อยๆ จางหายไป นางเดินไปหยุดอยู่ด้านหน้าบัวหิมะมัวเมาด้วยท่าทางครุ่นคิด