"อ้าปากสิ" ลู่เหยียนมองเฉินเหยียนพร้อมรอยยิ้ม
เฉินเหยียนยังไม่ทันได้ตั้งตัว ปากของเธอก็เผยอออกเล็กน้อยแล้ว
พอเธอได้สติ เฉินเหยียนก็ได้รับข้าวต้มเข้าปากไปแล้ว
ใบหูของเฉินเหยียนแดงขึ้นโดยไม่อาจควบคุมได้ ดวงตาคู่สวยของเธอเคลือบด้วยม่านหมอกบางๆ เพราะไข้ ดูน่าสงสารอย่างยิ่ง
เฉินเหยียนหน้าแดงปล่อยให้ลู่เหยียนป้อนข้าวต้มจนหมดชาม เธอจึงเอ่ยปากพูดว่า "ขอบคุณ"