349 ปวดหัว

เฉินเหยียนลุกขึ้นยืนเอง เธอเดินช้ามาก เพราะบาดแผลที่เท้าของเธอยังไม่หายดี

แม้ว่าหิมะข้างนอกจะไม่ได้ตกหนักมาก แต่ถ้าเฉินเหยียนออกไปเดินตอนนี้ เธอจะต้องป่วยแน่นอน ดังนั้นเธอจึงได้แต่เดินอยู่ในระเบียงทางเดิน

ฟู่หางเดินเคียงข้างเฉินเหยียนไปจนถึงปลายระเบียง ที่นั่นมีหน้าต่างบานหนึ่งที่สามารถมองเห็นทิวทัศน์ยามค่ำคืนด้านนอกได้

ทั้งสองคนยืนอยู่ตรงนั้น จ้องมองออกไปด้านนอกอย่างไม่วางตา