ดวงตาแห่งพยากรณ์

ภายในวิหารเงา กลิ่นไม้เก่าผสมกลิ่นโลหิตจาง ๆ ลอยอวลในอากาศ ดวงแก้วเปิดม้วนตำราผ้าไหมดำอย่างระมัดระวัง เนื้อความภายในเขียนด้วยหมึกสีทองที่ไม่เลือนราง แม้ผ่านกาลเวลาหลายศตวรรษ

“บัญชาสุดท้ายแห่งจันทรา:

ผู้ครอบครองสายเลือดตะวันออกเฉียงใต้ จงคืนพลังเงาให้หลับใหล

หากปลุกตื่น เจ้าจักเป็นเพียงเงาไร้ตัวตน”

มือของดวงแก้วสั่นเล็กน้อย นางเคยเห็นสัญลักษณ์พยากรณ์นี้ในความฝัน…ตั้งแต่ยังเป็นเด็ก สมัยอยู่ที่สยาม

นั่นหมายความว่า—เส้นทางของนางมิได้เริ่มต้นจากการเป็นราชทูต แต่เริ่มต้นตั้งแต่...เกิด

> “เจ้าคือกุญแจของสองโลก

หาก ‘เขา’ จดจำได้...ชะตาทั้งแผ่นดินจะพลิกผัน”

เสียงเดิมสะท้อนในหัว พร้อมแสงภายในลูกแก้วจันทราที่ห้อยอยู่คอเรืองขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้…ไม่ใช่สีขาว

แสงสีน้ำเงินเข้มดั่งท้องฟ้ายามรัตติกาลฉายวาบออกมา

ทันใดนั้นเอง—เสียงฝีเท้าดังขึ้นจากด้านนอก

ดวงแก้วปิดตำรา พึมพำคำบางอย่างด้วยภาษาที่ไม่มีใครเข้าใจ

เงารอบตัวนางบิดเบี้ยว ราวสลายกลายเป็นสายหมอก

เมื่อประตูเปิดออก เงาร่างสูงในชุดเกราะทหารจีนยืนอยู่ตรงนั้น…เว่ยหลง

เขากวาดตามองไปรอบวิหาร

“ใครอยู่ในนี้?”

น้ำเสียงเยือกเย็นและทรงอำนาจ

เขารู้—มีใครบางคนอยู่ที่นี่เมื่อครู่

เขา รู้สึก ได้

แต่ในสายตาของเขา เวิ้งว่างเพียงความเงียบ

เว่ยหลงขมวดคิ้ว เดินเข้าหาแท่นศิลา

มือเขาแตะลงบนพื้นผิว…และรู้สึกถึงไอเย็นบางอย่างซึมเข้าสู่ผิวหนัง

“นี่มัน…ยันต์เงาโบราณ?”

---

เบื้องบนเพดานวิหาร ดวงแก้วยืนสงบนิ่งราวกับเงา

นางมองเว่ยหลงจากมุมสูง ดวงตาฉายแววลังเล

“เขา…เริ่มตื่นแล้วจริง ๆ…”

“แต่เขายังไม่รู้ว่า…ตัวเขาเองก็เป็น ‘อีกกุญแจ’ เช่นกัน”