คำพูดของจาง หยางเป็นเหมือนสายฝนที่มาในยามที่ซุนปิงโหยวต้องการ ชะล้างความหวาดกลัวและความไม่มั่นคงในใจของเธอ
ซุนปิงโหยวไม่ได้ส่งเสียง ปล่อยให้จาง หยางกอดเธอจากด้านหลัง
ผ่านไปสักพัก ในที่สุด ความรู้สึกสั่นสะท้านนั้นก็จางหายไป ซุนปิงโหยวจึงค่อยๆ แกะตัวเองออกจากอ้อมกอดของจาง หยางอย่างอาลัยอาวรณ์
แล้วในที่สุดเธอก็ถอดผ้าปิดตาออก มองดูผ้าปิดตาในมือ สีหน้าของซุนปิงโหยวดูซับซ้อน