ManyWriters

ในวันที่ภรรยาของผมให้กำเนิดลูกให้กับอดีตคนรักที่กำลังจะตาย พ่อแม่ของเธอได้จัดวางยามหลายคนไว้นอกห้องคลอด แม้หลังจากการคลอด ผมก็ไม่ปรากฏตัวเพื่อก่อความวุ่นวายใดๆ

แม่ยายของผมจับมือภรรยาผมไว้ พลางถอนหายใจด้วยความโล่งอก "พักผ่อนเถอะ อ็อตติลี่ย์ พวกเราอยู่ตรงนี้เพื่อให้แน่ใจว่าเขาจะไม่เข้ามาใกล้เธอ"

"พ่อของเธอยังมีคนคอยเฝ้าทางเข้าโรงพยาบาลด้วย ถ้าเขาพยายามจะมาขัดขวางเธอในการมีลูกคนนี้ พวกเราจะแจ้งตำรวจ!"

อ็อตติลี่ย์พยักหน้าเบาๆ แต่เธอยังคงมองไปที่ลิฟต์โดยสัญชาตญาณ เมื่อเห็นว่ามันว่างเปล่า เธอจึงรู้สึกผ่อนคลายในที่สุด

เธอพยายามทำความเข้าใจว่าทำไมผมถึงไม่สามารถสนับสนุนการตัดสินใจของเธอที่จะช่วยให้อดีตคนรักของเธอได้ทิ้งทายาทไว้

เมื่อมองดูทารกที่กำลังร้องไห้ในอ้อมแขนของพยาบาล เธอยิ้มอย่างพึงพอใจ เธอเชื่อว่าถ้าผมมาเยี่ยมเธอในวันรุ่งขึ้น เธอจะยกโทษให้กับความขัดแย้งที่ผ่านมาของเรา เธอจะยินดีให้ผมเป็นพ่อของเด็กคนนี้ด้วยซ้ำ

อย่างไรก็ตาม เธอไม่รู้เลยว่าผมเพิ่งยื่นใบสมัครเข้าร่วมองค์กรแพทย์ไร้พรมแดน

ภายในหนึ่งสัปดาห์ ผมจะสละสัญชาติและกลายเป็นแพทย์ไร้รัฐ ไม่มีวันกลับมาอีก

การหลบหนีของสามี

ฉันปฏิเสธด้วยการส่ายหัว


"ฉันไม่กลับไป" ฉันกล่าวอย่างหนักแน่น


ในฐานะสมาชิกของแพทย์ไร้พรมแดน ฉันรู้สึกไม่ผูกพันกับประเทศใดประเทศหนึ่ง ฉันจะกลับไปที่ไหนได้


เมื่อความขัดแย้งทั่วโลกสิ้นสุดลงและบริการของเราไม่จำเป็นอีกต่อไป ฉันถึงจะพิจารณากลับบ้าน


จนกว่าจะถึงตอนนั้น โลกทั้งใบคือที่อยู่อาศัยที่เป็นไปได้ของฉัน


"ตอนนี้ฉันเข้าใจความผิดพลาดของตัวเองแล้ว ฉันไม่ควรหลอกคุณหรือคิดเอาเองว่าจะมีลูก ฉันกำลังเผชิญกับผลที่ตามมา สุขภาพของเคียแรนอยู่ในขั้นวิกฤต หมอบอกว่าเขาอาจมีชีวิตอยู่ได้อีกแค่ไม่กี่วัน จู๊ด ฉันจะจัดการกับลูกคนเดียวได้ยังไง คุณเคยสัญญาว่าจะเป็นผู้ปกป้องฉันตลอดชีวิต"


บทที่ 7