ManyWriters

ในวันที่ภรรยาของผมให้กำเนิดลูกให้กับอดีตคนรักที่กำลังจะตาย พ่อแม่ของเธอได้จัดวางยามหลายคนไว้นอกห้องคลอด แม้หลังจากการคลอด ผมก็ไม่ปรากฏตัวเพื่อก่อความวุ่นวายใดๆ

แม่ยายของผมจับมือภรรยาผมไว้ พลางถอนหายใจด้วยความโล่งอก "พักผ่อนเถอะ อ็อตติลี่ย์ พวกเราอยู่ตรงนี้เพื่อให้แน่ใจว่าเขาจะไม่เข้ามาใกล้เธอ"

"พ่อของเธอยังมีคนคอยเฝ้าทางเข้าโรงพยาบาลด้วย ถ้าเขาพยายามจะมาขัดขวางเธอในการมีลูกคนนี้ พวกเราจะแจ้งตำรวจ!"

อ็อตติลี่ย์พยักหน้าเบาๆ แต่เธอยังคงมองไปที่ลิฟต์โดยสัญชาตญาณ เมื่อเห็นว่ามันว่างเปล่า เธอจึงรู้สึกผ่อนคลายในที่สุด

เธอพยายามทำความเข้าใจว่าทำไมผมถึงไม่สามารถสนับสนุนการตัดสินใจของเธอที่จะช่วยให้อดีตคนรักของเธอได้ทิ้งทายาทไว้

เมื่อมองดูทารกที่กำลังร้องไห้ในอ้อมแขนของพยาบาล เธอยิ้มอย่างพึงพอใจ เธอเชื่อว่าถ้าผมมาเยี่ยมเธอในวันรุ่งขึ้น เธอจะยกโทษให้กับความขัดแย้งที่ผ่านมาของเรา เธอจะยินดีให้ผมเป็นพ่อของเด็กคนนี้ด้วยซ้ำ

อย่างไรก็ตาม เธอไม่รู้เลยว่าผมเพิ่งยื่นใบสมัครเข้าร่วมองค์กรแพทย์ไร้พรมแดน

ภายในหนึ่งสัปดาห์ ผมจะสละสัญชาติและกลายเป็นแพทย์ไร้รัฐ ไม่มีวันกลับมาอีก

การหลบหนีของสามี

หลังจากเที่ยวบินอันเหน็ดเหนื่อยที่กินเวลานานกว่าสิบชั่วโมง กลุ่มของฉันและตัวฉันเองก็ลงจอดในที่สุด


ความแตกต่างระหว่างจุดหมายปลายทางของเรากับความสงบสุขในบ้านเกิดของเรานั้นชัดเจน เราได้เข้าสู่เขตของความขัดแย้งและสงคราม ที่ซึ่งชีวิตของคนเราอาจดับสิ้นได้ในพริบตาหากไม่ระมัดระวังให้ดี


ขณะที่เราพักผ่อนในยานพาหนะ หัวหน้าทีมแพทย์ที่มาต้อนรับเราได้ให้คำแนะนำเกี่ยวกับสถานที่ที่เรากำลังจะไป


บทที่ 6