ManyWriters

ในวันที่ภรรยาของผมให้กำเนิดลูกให้กับอดีตคนรักที่กำลังจะตาย พ่อแม่ของเธอได้จัดวางยามหลายคนไว้นอกห้องคลอด แม้หลังจากการคลอด ผมก็ไม่ปรากฏตัวเพื่อก่อความวุ่นวายใดๆ

แม่ยายของผมจับมือภรรยาผมไว้ พลางถอนหายใจด้วยความโล่งอก "พักผ่อนเถอะ อ็อตติลี่ย์ พวกเราอยู่ตรงนี้เพื่อให้แน่ใจว่าเขาจะไม่เข้ามาใกล้เธอ"

"พ่อของเธอยังมีคนคอยเฝ้าทางเข้าโรงพยาบาลด้วย ถ้าเขาพยายามจะมาขัดขวางเธอในการมีลูกคนนี้ พวกเราจะแจ้งตำรวจ!"

อ็อตติลี่ย์พยักหน้าเบาๆ แต่เธอยังคงมองไปที่ลิฟต์โดยสัญชาตญาณ เมื่อเห็นว่ามันว่างเปล่า เธอจึงรู้สึกผ่อนคลายในที่สุด

เธอพยายามทำความเข้าใจว่าทำไมผมถึงไม่สามารถสนับสนุนการตัดสินใจของเธอที่จะช่วยให้อดีตคนรักของเธอได้ทิ้งทายาทไว้

เมื่อมองดูทารกที่กำลังร้องไห้ในอ้อมแขนของพยาบาล เธอยิ้มอย่างพึงพอใจ เธอเชื่อว่าถ้าผมมาเยี่ยมเธอในวันรุ่งขึ้น เธอจะยกโทษให้กับความขัดแย้งที่ผ่านมาของเรา เธอจะยินดีให้ผมเป็นพ่อของเด็กคนนี้ด้วยซ้ำ

อย่างไรก็ตาม เธอไม่รู้เลยว่าผมเพิ่งยื่นใบสมัครเข้าร่วมองค์กรแพทย์ไร้พรมแดน

ภายในหนึ่งสัปดาห์ ผมจะสละสัญชาติและกลายเป็นแพทย์ไร้รัฐ ไม่มีวันกลับมาอีก

การหลบหนีของสามี

ฉันหยิบเอกสารการหย่าที่เตรียมไว้ล่วงหน้าออกมาจากกระเป๋าและโยนมันลงที่เท้าของเธอ


การกระทำนี้อยู่ในใจฉันมาตั้งแต่วันที่ฉันค้นพบเธอกับเคียแรน


สีหน้าของอ็อตติลี่ย์ซีดลง เธอลังเลระหว่างการพูดกับฝูงชนด้วยไมโครโฟนหรือจะคว้าแขนฉันเพื่อให้คำอธิบาย


"จู๊ด วิลสัน คุณเคียดแค้นความสุขของฉันขนาดนั้นเลยหรือ? ฉันพูดให้ชัดแล้วไม่ใช่หรือ? ถ้าคุณเลิกเรื่องนี้ พวกเราก็สามารถอยู่กันเป็นครอบครัวสามคนต่อไปได้"


บทที่ 5