บทที่ 10

เกรซวิ่งหนีจากฉันด้วยความตกใจ ทิ้งไว้เพียงคำเชิญ

ฉันถอนหายใจ

ฉันไม่อยากไป แต่ฉันไม่มีทางเลือก

เพราะทุกอย่างควรจะได้รับการชี้แจง และการลากเรื่องนี้ต่อไปแบบนี้ไม่เป็นผลดีกับใครทั้งนั้น

เกรซยังไม่ได้เซ็นเอกสารหย่า และฉันก็ไม่มีความอดทนที่จะรออีกต่อไปจริงๆ

ฉันพาแจ็กสันและคำเชิญไปที่ระเบียงดาดฟ้าของเพนท์เฮาส์

เมโลดี้ยืนอยู่ตรงนั้น ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดที่ทนไม่ได้ จ้องมองฉันอย่างเอาเป็นเอาตาย ราวกับกำลังจะร้องไห้