กรอบเปล่ากลางห้องขาว

แสงแดดยามเช้ารอดผ่านบานเกล็ดหน้าต่างห้องสอบสวนอย่างอ้อยอิ่ง เสียงกรอบรูปไม้หลุดจากตะปูเก่าดังแกรกเบา ๆ แล้วเงียบหายไปในความว่าง

เคนท์ คาร์ก ยืนกอดอกพิงผนัง พลางสูดบุหรี่แท่งสุดท้ายพลาง รีส ทีน่า ที่กำลังบ่นใส่เขาเกี่ยวกับคดี

“คดีศพไม่มีหน้าอีกแล้วเหรอ?” เขาถามเสียงเรียบ ขณะรีสวางแฟ้มภาพถ่ายลงบนโต๊ะ

“ไม่ใช่แค่ไม่มีหน้า” รีสพูด พร้อมเปิดแฟ้ม “แต่เหมือน... ถูกลบออกไปจากโลกจริง ๆ”

ภาพถ่ายตรงหน้าคือร่างของหญิงสาวเปลือยเปล่า นั่งขัดสมาธิอยู่บนเก้าอี้ไม้กลางห้องที่ปูด้วยผ้าขาวสะอาด เธอไม่มีใบหน้า ผิวหนังตั้งแต่หน้าผากจรดคางถูกลอกออกเหมือนแผ่นผืนบาง ดวงตากลวงลึกมีเพียงสีขาวขุ่น และปากที่เหมือนถูกเย็บปิดด้วยด้ายเส้นเล็กๆ

"เขียนไว้ข้างศพด้วย" รีสชี้ไปที่ภาพถัดไป

บนผนังสีขาว มีลายมือหวัดๆ เขียนด้วยเลือดว่า 

"งานชิ้นแรกของฉัน... กำลังเริ่มจัดแสดง"

เคนท์หรี่ตา เงียบไปพักหนึ่งก่อนจะพึมพำออกมา

"ฆาตกรรายใหม่งั้นเหรอ... อย่างกับศิลปิน?"

เหตุการณ์เกิดขึ้นในสตูดิโอเก่าชั้นบนของอาคารร้างย่านริมเมือง ผู้พบศพคือชายเร่ร่อนที่แอบเข้าไปหลบฝน และตอนนี้กำลังอยู่ในอาการช็อกพูดจาไม่รู้เรื่อง

"เหยื่อไม่มีเอกสาร ไม่มีประวัติในระบบ ไม่มีใครรู้จัก" รีสกล่าว “เหมือนคนที่ถูกสร้างขึ้นมาเฉพาะเพื่อจะตาย”

“หรือถูกลบออกจากโลกนี้อย่างประณีต…” เคนท์เสริม มือของเขาขยี้บุหรี่ลงในถาดขี้เถ้า ก่อนจะเดินไปหยิบแฟ้มมาเปิดดูอีกครั้ง

เขาจ้องภาพถ่ายศพนานกว่าปกติ สีหน้าของเขาเปลี่ยนเล็กน้อย รีสสังเกตเห็น

“มีอะไร?” เธอถาม

เคนท์เงียบ เขาแค่ยิ้มเบา ๆ แล้วตอบ

“แค่องค์ประกอบภาพมัน...สวยเกินไป”

ช่วงบ่ายวันเดียวกัน ทีมสืบสวนลงพื้นที่ตรวจสอบสถานที่เกิดเหตุ

ภายในห้องถูกจัดให้เหมือนนิทรรศการศิลปะ ศพอยู่กลางห้องล้อมด้วยผ้าขาวสะอาด บนผนังอีกด้านหนึ่งมีกรอบรูปเปล่าขนาดใหญ่แขวนอยู่ และด้านล่างกรอบ มีลายเซ็นชื่อเล็กๆ เขียนด้วยสีเลือด

“X”

“เขากำลังทำอะไร…” รีสบ่น “จัดฉากให้คนดูเหรอ?”

เคนท์เดินสำรวจรอบๆ เงียบๆ จนหยุดตรงกรอบรูปเปล่า เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้ แล้วกระซิบเบาๆ

“บางที...เขาอยากให้เราดูตัวเองในนี้ก็ได้นะ”

วันต่อมา คดีนี้เป็นข่าวทั่วเมือง

“ฆาตกร X เปิดนิทรรศการสยอง” — นั่นคือพาดหัวข่าวที่ทุกคนพูดถึง

รีสนั่งอ่านข้อมูลในห้องสืบสวน โดยมีเคนท์นั่งหันหลังให้หน้าต่าง มองออกไปยังท้องฟ้าเบื้องนอก

“นายคิดว่าเขาจะฆ่าอีกไหม?” รีสถาม

“แน่นอน” เคนท์ตอบทันที “และชิ้นต่อไป...จะซับซ้อนกว่านี้”

รีสเงียบไป ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงอ่อนลง

“นายโอเคใช่ไหม เคนท์?”

“ก็แค่...ไม่ได้นอน” เคนท์ยิ้มจางๆ ก่อนจะพูดเหมือนไม่ได้คิดอะไร

“ฝันแปลกๆ เมื่อคืนหน่ะ”

รีสหยุดแล้วถามแบบกวนๆ

“แน่ใจนะ ว่าไม่ได้แอบไปกินขนมหมดอายุที่ไหนมาอะ?”

เคนท์หัวเราะ “แน่ใจ...มั้ง”