ตอนที่ 5: Grave

(Grave: จังหวะที่ช้าที่สุดในดนตรี หมายถึงความเศร้า หนักแน่น เยือกเย็นถึงขั้วหัวใจ)

เสียงเปียโนช้า ๆ ดังแทรกเข้ามาในคลิปเสียงที่ลูเซียกำลังตรวจฟังสามคีย์...間 (คั่น)...อีกสามคีย์...間…

“นี่มันไม่ใช่เปียโนธรรมดา” เธอพึมพำอเดนที่นอนเอกเขนกอยู่บนโซฟายาว ลืมตาขึ้นช้า ๆ ก่อนลุกมาขยับเมาส์

ภาพในคลิปชัดขึ้น เป็นห้องฝึกเปียโนที่มืดสนิท มีเพียงไฟหัวเปียโนที่ส่องให้เห็นร่างเหยื่อหญิงสาวนั่งนิ่งอยู่ตรงหน้าเครื่องดนตรี

แขนทั้งสองข้างถูก “วาง” ไว้บนคีย์เปียโน ราวกับกำลังเล่นเพลง

...แต่ไม่มีเสียงใดถูกกดออกมาจริง

“เธอตายมาแล้วสามวันก่อนถูกพบ” ไมค์รายงาน

“ไม่มีร่องรอยการต่อสู้ ไม่มีบาดแผล และไม่มีพิษในร่างกาย” เอเลน่าเสริม“แต่...ข้อมือของเธอหักทั้งสองข้าง และมีรอยฟกช้ำเป็นจังหวะบนแผ่นหลัง เหมือนถูกตีซ้ำตามเวลาแน่นอน”

อเดนเดินไปหยุดหน้าไวท์บอร์ด ขีดคำว่า Grave ตัวใหญ่

“เขาไม่ได้เร่งจังหวะเหยื่อแบบตอนก่อนอีกแล้ว…”มือเขาลากเส้นจาก Allegro → Vivace → Grave“…เขา ลากเหยื่อ ให้จมไปกับจังหวะช้าที่สุด”

คืนนั้น – ห้องซ้อมดนตรีเก่าโรงเรียนสอนดนตรีแห่งหนึ่ง

ฆาตกรยืนข้างเปียโนไฟฟ้ามือซ้ายถือ “แท่งไม้ตีจังหวะ” (Baton: ไม้สำหรับควบคุมวงดนตรี)มือขวาถือ บันทึกเพลงโบราณ หน้าสุดเขียนด้วยลายมือ:

“Nocturne in Blood Minor”

เหยื่อคือหญิงสาวอายุ 23 นักเรียนปีสุดท้ายของโรงเรียนดนตรีเธอถูกบังคับให้นั่งหน้าคีย์เปียโน ถูกตีด้วยเสียงเมโทรโนม (Metronome: เครื่องให้จังหวะดนตรี) ทุกครั้งที่เธอ “เล่นผิดคีย์” หรือ “ไม่เล่น” ตามจังหวะที่กำหนด

ทุกเสียงเปียโนที่เธอกดผิด ถูกลงโทษด้วยไม้ตีหลัง — ตีตรงกลางหลังเพียงครั้งเดียว แล้วรอหนึ่งนาที... ตีอีกครั้ง...

กระบวนการนี้ถูกบันทึกยาว 4 ชั่วโมงและจบด้วยเสียงเปียโนคีย์สุดท้าย — ที่ไม่มีมือเหยื่อกด

“มันคือ ซิมโฟนีทรมาน”อเดนพึมพำขณะอ่านบันทึก

“เขาบังคับให้เหยื่อเล่นเพลงที่ไม่เคยมีอยู่จริงเพลงที่เขา ‘แต่ง’ ขึ้น เพื่อให้เธอเล่นจนพลาดแล้วลงโทษเธอ...ซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนอาจารย์ที่โหดที่สุดในโลกดนตรี”

เอเลน่าเงียบไปนานก่อนพูด“...แต่เธอไม่ใช่ศิษย์เขานี่?”

“ไม่ใช่ตอนมีชีวิต” อเดนตอบเบา ๆ“แต่หลังความตาย…ทุกคนในวง Nocturne Echo ล้วนเป็นศิษย์ของเขา”

ตัดสลับ – ห้องส่วนตัวของฆาตกร

กระจกติดโน้ตแผ่นใหญ่ลายมือเรียงโน้ตดนตรีพร้อมข้อความใต้บรรทัด:

“Grave คือการบังคับให้มนุษย์ช้ากว่าที่ร่างกายจะทนไหวจงเล่นให้ช้า...จงเล่นให้ชัด...จนหัวใจไม่ไหวที่จะฟังต่อ”

ข้างๆ โน้ตคือภาพผู้หญิงคนหนึ่ง — ครูสอนเปียโนในวัยหนุ่มสาวเขาวางรูปนั้นไว้บนแท่นแล้วดีดเปียโนเบา ๆ...

...เสียงคีย์ตรงกับเสียงสุดท้ายของเหยื่อในคลิป

—

วิเคราะห์ทางเทคนิค (โดยทีมสืบ):

ฆาตกรสร้าง "โน้ตดนตรีเทียม" ให้เหยื่อเล่น

เมื่อเหยื่อกดผิด (ซึ่งจะผิดแน่นอน เพราะโน้ตนั้น “เล่นไม่ได้”) เขาจะตีหลังเหยื่อ

การตีในจังหวะ Grave (ช้ามาก) ทำให้ร่างกายค่อย ๆ บอบช้ำโดยไม่ตายทันที

เหยื่อจะถูกบังคับให้นั่งในท่าเดิมนานหลายชั่วโมงเส้นเลือดอุดตัน ข้อมือหัก ร่างกายค่อย ๆ ทรุดตัวตาย เหมือนโน้ตสุดท้ายของเพลงช้า

—

บทสรุปของอเดน:

“มันไม่ใช่การฆ่าเพื่อสะใจมันคือการ ‘แต่งเพลงช้า’และให้เหยื่อ กลายเป็นโน้ตที่ไม่มีใครอยากเล่น...แต่เขาบังคับให้เล่นจนตาย”

ทีมเริ่มเชื่อมโยงเหยื่อสามคนแรกเข้าด้วยกันนักไวโอลิน / นักเปียโน / ผู้ประสานเสียงวง Nocturne Echoทุกคนเคยอยู่ร่วมในคอนเสิร์ตเดียวกันเมื่อ 5 ปีก่อน — คอนเสิร์ตที่ชื่อว่า:

"The Final Requiem" (บทไว้อาลัยสุดท้าย)

และชายคนหนึ่งที่หายตัวไปจากเวทีคืนนั้น — “ธีโอ ลอเรนซ์”